I didn't know much about this series, going into it. I had heard some complaints that the romance never went anywhere in the anime adaptation, so I expected it to be a romantic comedy. I was surprised, but not displeased, to discover that it was actually far more focused on humor than anything. If I had had more volumes of this available during my vacation, I'd definitely have read them. Now I have to decide if I want to continue this series via purchases or have it be one of those series I catch up on once a year, whenever I take a vacation.
Just as I've done in the past for my big vacation manga binges, I'm going to include all the volumes I read in one post. Each volume will include a synopsis and short review. This post is technically spoiler-filled, but I don't know that any of it would really ruin the volumes for anybody, since the visuals are such a big part of the humor. Still, consider yourself warned.
Monthly Girls' Nozaki-kun (manga, vol. 1) by Izumi Tsubaki, translated by Leighann Harvey - A high school girl named Sakura tries to confess her love to cool-looking Nozaki, only to get roped into doing the beta (inking the solid black areas) for his manga – it turns out that he's secretly a shoujo mangaka. Sakura then meets several of Nozaki's other helpers and learns a bit about some of the more annoying aspects of shoujo manga creation, like overly controlling editors and having to make sure nothing in the story breaks Japanese laws.
This is, I think, only my second series ever that deals with the manga industry. The other one was The World's Greatest First Love. It was primarily a romance, but it did give a few peeks into the life cycle of a manga volume, mostly from the viewpoint of manga editors. Monthly Girls' Nozaki-kun, on the other hand, is primarily humor and looks more at the manga writing/illustrating side of things.
I have no clue how much of the manga creation stuff in this volume was true, but, regardless, it was funny. This series turned out to be one of the best I read during my vacation. I laughed at Nozaki's efforts to create romantic moments in his series that contained no illegal aspects. Sakura got to be his guinea pig for potentially romantic options, which usually weren't very romantic at all.
Then there was Mikoshiba, another one of Nozaki's helpers. He looked like a handsome playboy but was actually extremely awkward – and also unwittingly the inspiration for the heroine in Nozaki's manga. There were lots of other great characters besides him: Seo, a brash girl who made nearly everyone who met her angry; Kashima, a “princely” girl who had tons of female admirers (and who probably couldn't remember any of their names); and Maeno, Nozaki's former editor, who forced all his artists to include tanuki in their works, just because he liked them. Nearly everyone Nozaki knew and every potentially romantic situation he encountered was worked into his series in some way.
One of my favorite moments in this volume was when Nozaki played a dating sim. He was so fascinated by the player character's weirdly helpful best friend that he accidentally found himself shipping them, to the point that he pulled an all-nighter just to create a short fan comic for them in which they could actually end up together. It was both funny and kind of sweet.
Humorous manga can be hit or miss. This one turned out to be much better than I expected – a bit odd, but solidly enjoyable.
Monthly Girls' Nozaki-kun (manga, vol. 2) by Izumi Tsubaki, translated by Leighann Harvey – This series doesn't really have a plot, just lots of jokes that run for varying numbers of pages. In this volume, Nozaki is his current editor's fanboy, to the point that it seems like he has a bit of a crush on him. Sadly for him, his editor has no interest in socializing with him and just wants him to do his work well and turn it in on time. Mikoshiba demonstrates his inability to keep from saying things that embarrass the heck out of him, and Kashima may have a crush on the president of the school's drama club (he, by the way, is constantly annoyed with her). At the end of the volume, everyone tries to help out a sick Nozaki by finishing his manga pages for him.
The things I most enjoyed about this volume: Nozaki's unrequited affection for his editor, and Wakamatsu and his horrifying relationship with Seo. The bit with Nozaki and his editor was kind of adorable – I suppose I should have felt bad for Nozaki, but he was as clueless about his editor's desire for a purely professional relationship as he was about Sakura's crush on him. Nearly everything his editor said and did was wonderful, as far as he was concerned.
The stuff with Wakamatsu made me both cringe and laugh. Seo became both the reason he developed insomnia and the sole cure for his insomnia. Also, the poor guy was literally incapable of driving Seo away. Everything he did just made it look more and more like he liked her.
This volume was good, although my enjoyment was a bit more subdued than it was for the first volume.
Monthly Girls' Nozaki-kun (manga, vol. 3) by Izumi Tsubaki, translated by Leighann Harvey – Nozaki's editor has a high school class reunion to attend, Wakamatsu inexplicably starts dating Seo (sort of), Kashima tries to learn to sing for Hori (the president of the school's drama club), we get to see a bit of Miyako in college (one of her classmates mistakenly thinks she's dating Nozaki), and Nozaki continues to try really hard to find inspiration for his manga.
Is it just me, or does Nozaki seem to be kind of bad at his job? He seems to be completely lacking in creativity – he can't come up with new storylines unless the real people on which he based his characters go through those experiences first. Also, he can't draw backgrounds and sometimes has problems drawing his own characters. Well, whatever, it made for some great humor. I loved the increasingly detailed set Hori and Mikoshiba created for Nozaki, and I laughed at Nozaki's completely self-serving support of the idea of Wakamatsu dating Seo. Valentine's Day was fun too.
My absolute favorite manga-related bit of humor was the part about Wakamatsu's adventures in learning the numbers for the different screentones. Since he had problems remembering them, he came up with his own names, and Nozaki tried to humor him. The results were hilarious.
I'm definitely going to continue reading this series.
"Planeta skarbów"
Hello!
Mój ulubiony tekst w napisach oczywiście... został zmieniony. W dubbingu brzmi "Jak to mówią, bliższe poznanie, większe rozczarowanie".
Ponieważ spodobał Wam się sposób w jaki przedstawiłam "Herkulesa", postanowiłam zrobić coś podobnego z kolejną bajką - "Planetą skarbów". Niestety, napisy odbiegały od dubbingu jeszcze bardziej niż w przypadku pierwszej animacji; może z 10% tekstu zgadzało się ze słowami wypowiadanymi przez bohaterów i był dużo mniej zabawny. Udało mi się jednak co nieco wybrać i dopisać trochę od siebie.
Mój ulubiony tekst w napisach oczywiście... został zmieniony. W dubbingu brzmi "Jak to mówią, bliższe poznanie, większe rozczarowanie".
"-Jeśli pani pozwoli, to ja sam zajmę się wtykaniem." Dopiero oglądając "Planetę skarbów" po raz któryś zrozumiałam, że w tym zdaniu nie chodzi tylko o wtyczkę.
" - Kuriozalna zgraja podejrzanych indywiduów, kapitanie
- Otóż to. Poezja."
Podobieństwa pomiędzy Jimem a cyborgiem podkreślane są przez calutki film. Podobnie jak to, że chłopak upatruje w nim ojca, a Silver nieźle odnajduje się w tej roli. Zrobione jest to tak łopatologicznie, że w filmie by nie przeszło, natomiast w tej bajce jakoś nie razi. A wzrusza.
Jedna z moich ulubionych piosenek. Dobrze się wsłuchajcie i koniecznie obejrzyjcie. Nie tylko ten fragment, całość. "Planeta skarbów" jest niedocenianą animacją. A utwór doskonale oddaje jej przesłanie.
Ponadto zawsze mi przypomina piosenkę z "City of Angels". Tak bardzo, że gdy kiedyś usłyszałam ją w radiu to zastanawiałam się czemu wybrali piosenkę z bajki.
PS. Doczytałam w książeczce dołączonej do płyty, że za dwie piosenki napisał i wykonał wokalista grupy "Goo Goo Dolls" - to by wyjaśniało podobieństwo. Ogólnie ścieżka dźwiękowa "Planety skarbów" jest godna uwagi.
Bez wątpienia pani kapitan pochodzi z jakiejś planety odpowiadającej kulturą Wielkiej Brytanii. Poza tym, też wierzę w magiczne moce i właściwości herbaty.
To scena, w której Silver poświęca skarb, by uratować Jima. Bo chociaż chłopak jest najgłówniejszym bohaterem, to animacja w dużym stopniu pokazuje też zmianę cyborga.
Jeśli chcielibyście abym w podobny sposób pokazała jakąś inną animację to śmiało napiszcie tytuł w komentarzu. W domu mam całkiem sporą kolekcję bajek na DVD więc coś się powinno znaleźć.
LOVE, M
Dream Cast - The Tempest
 |
| Prospero with his magic staff; Miranda riding around the island; where the bee sucks, there sucks Ariel |
The Tempest is one of my favorite Shakespeare plays. I've seen multiple productions and re-read it over and over. I've written more than one poem about it, and the one that's published is about a character who is only mentioned once and probably due to a textual error. I've read W.H. Auden's goddamn The Sea and the Mirror. I also love Margaret Atwood. So I was elated to hear that Hogarth would be publishing her novelized take on the work under their new Hogarth Shakespeare imprint.
I bought the novel, Hag-Seed, the day it was released and devoured it quickly. Of course it's always a little worrying to see a new take on something old you love, but Hag-Seed is one of my favorites of the year. After Felix is ousted as the artistic director of the Makeshiweg Theatre Festival (if you're a Shakespeare festival aficionado, you'll know Atwood did her homework), he takes a job teaching Shakespeare in a prison, and plots his revenge.
Hag-Seed is clever and touching, but Atwood's take on The Tempest is different than mine would be. That's one of the reasons Shakespeare's plays endure on the stage and other media - they are open to countless interpretations. A character can be done so many ways. Reading the novel made me think of whom I would cast, and thus another overlong Dream Cast was born.
Prospero - Forest Whitacker
I have a soft spot for Forest Whitaker because, like him, I also have a wonky eyelid. That doesn't have anything to do with his acting credentials, but his career speaks for itself. Anyways, Prospero, like Lear and Shylock, is one of those Shakespeare roles distinguished actors of a certain age spend years paying their dues to play. Prospero is a bombastic egotist, passionate artist, cruel tyrant, doting father, and melancholy old man.
Prospero is also the rightful Duke of Milan and a sorcerer. Unfortunately, he is so into studying magic stuff that he doesn't notice his brother Antonio, whom he had assigned to run the kingdom, is going to usurp him. Cast out to sea with his daughter, Miranda, he lands on an enchanted island and declares himself ruler of it. When his enemies sail within his reach years later, he uses his magic to enact a complicated revenge.
Miranda - Gugu Mbatha-Raw
Since toddlerhood, Miranda has been raised with no other women and with her father as the only other human. What might that mean for how Miranda acts, moves, and talks? There's a great but subtle moment in Mbatha-Raw's Black Mirror episode "San Junipero" where in anger, her character's idealized virtual reality avatar suddenly takes on her "real" mannerisms. That makes me think Mbatha-Raw could be a ground-breaking Miranda.
Caliban - Andy Serkis
Caliban has been a tricky role to cast in modern times. Caliban, born on an island in the Mediterranean and then subjugated by the first European who lands there, is read by many as a stand-in for aboriginal peoples. His is mother is an Algerian witch, but also described as blue-eyed, and critics have differing opinions on what that was meant to indicate. He's also an attempted rapist and gullible fool, so drawing too direct parallels is dicey.
For this Caliban, I'd go back to the text, which describes him as non-human and fish-like in appearance. For a fish monster, motion capture seems ideal, and for motion capture, you hire Andy Serkis. He's Hollywood's premier thespian working in this form, and he's got the chops for Caliban. Throughout the play we see Caliban as threatening, laughable, and rightfully enraged, and he also has one of the play's most moving speeches: an ode to the island's magic and beauty.
Ariel - Kate McKinnon
Antonio - Anthony Mackie
Antonio is the more conniving of the two. Put in charge of running Milan while his older brother Prospero doddered away in his library, slick and competent politician Antonio was able to organize a coup with the backing of the King of Naples. Mackie is charming, and you can see how he could pull off being a schemer, too.
Sebastian - Sebastian Stan
Sebastian is the younger brother of Alonzo, but unlike Antonio, the thought of betraying his older brother to take the crown doesn't seem to have ever crossed his mind. That doesn't mean he's completely at peace with his brother, though. Sebastian is furious that his niece Claribel was pressured by her father to marry against her will in far-off Tunis, and he also blames Alonzo for the supposed death of Ferdinand. With Ferdinand thought dead, Antonio is easily able to convince Sebastian that it's no biggie to kill Alonzo and his annoying ally Gonzalo. Especially Gonzalo.
Alonzo - Jeffrey Dean Morgan
Ferdinand - Alden Ehrenreich
Gonzalo - George Takei
Gonzalo, an elderly adviser in Alonzo's court, is kindly and means well, but also a bit oblivious and a windbag. His non-stop speechifying makes him the subject of Antonio and Sebastian's jokes, and I have to admit I've thought of Sebastian's "[and yet] he will be talking" complaint when stuck listening to a chatterer. However, he is also the one who saved Prospero and Miranda during the coup and looks out for Alonzo, Antonio, and Sebastian when they're made insane by Ariel's magic. With his cheeriness and comic timing, George Takei would be a hoot in this role.
Trinculo and Stefano - Key and Peele
 |
| Alonzo, Sebastian, and Antonio fight imaginary monsters courtesy Ariel while Stephano and Trinculo enjoy island life |
First collage:
Forest Whitaker in Rogue One: A Star Wars Story
Gugu Mbatha-Raw in Black Mirror
Kate McKinnon from The Hollywood Reporter
Headshots: all IMDB except Key & Peele official image
Second collage:
Jeffrey Dean Morgan in The Walking Dead
Anthony Mackie and Sebastian Stan in Captain America: Civil War
Keegan-Michael Key and Jordan Peele in Key & Peele
Koleżanka głównego bohatera
Hello!
Natomiast drugoplanowej parze, ale o podobnym tle jak pierwsza wymieniona, się udało i zostało to potwierdzone.
Re: Zero Kara Hajimeru Iseaki Seikatsu
Myślę, że przykładem może być też Rem i jej totalnie nieodwzajemniona miłość do Subaru, bohatera "Re: Zero Kara Hajimeru Iseaki Seikatsu". A on jest bez pamięci i rozsądku zakochany w Emilii. I bez sensu, bo z Rem stanowiliby tysiąc razy lepszą parę. To Rem mu cały czas towarzyszy, to Rem stoi przy jego boku i w niego wierzy. I chociaż Emilia jest czysta jak łza i inne ochy i achy, o Rem jest postacią z krwi i kości.
Na ten rok zamknęłam etap recenzowania i pisania o poszczególnych anime. Zasadniczo zrobiłam to w zeszłym tygodniu, ale zapomniałam o tym poinformować. W grudniu będą się pojawiały posty podsumowujące i prezentujące oglądanie anime z różnych stron. W tym miejscu chcę też uprzedzić (ostrzec albo zagrozić - niepotrzebne skreślić; w zależności od tego, jak podoba Wam się akcja "Rok z anime"), że posty z anime będą pojawiały się dalej. Najprawdopodobniej z podobną regularnością jak w tym roku.
Jestem tropicielką powtarzających się w anime chwytów, motywów i rzeczy. Dziś przyjrzymy się zjawisku koleżanki głównego bohatera. Wybrałam w miarę reprezentatywne przykłady, ale lista nie jest zamknięta i z chęcią się dowiem w jakich innych tytułach Wy spotkaliście się z tym zjawiskiem.
Jestem tropicielką powtarzających się w anime chwytów, motywów i rzeczy. Dziś przyjrzymy się zjawisku koleżanki głównego bohatera. Wybrałam w miarę reprezentatywne przykłady, ale lista nie jest zamknięta i z chęcią się dowiem w jakich innych tytułach Wy spotkaliście się z tym zjawiskiem.
Zakochana na zabój, niechcąca tego przyznać, a wszyscy dookoła i tak o tym wiedzą - pomijając oczywiście głównego zainteresowanego - prędzej zginie niż będzie miała szansę wyznać swoje uczucia - oto koleżanka, najlepsza przyjaciółka głównego bohatera anime.
We wpisie będą spoilery, ale zaczynam od nieco mniej radykalnych przykładów - koleżanki żyją, ale bohaterowie się nie zeszli.
W tym wypadku sytuacja jest nawet nieco bardziej skomplikowana. Główny bohater kocha/kochał nieżyjącą koleżankę, która nagle zaczęła mi się pokazywać jako duch. Ale już od najmłodszych lat inna koleżanka Naruko Anjou się w nim kochała. Zakończenie anime sugeruje, że pomału, być może, coś zakiełkuje.
Naruko Anjou + Jinta Yadomi
Natomiast drugoplanowej parze, ale o podobnym tle jak pierwsza wymieniona, się udało i zostało to potwierdzone.
Chiriko Tsurumi + Atsumu Matsuyuki
Temat koleżanek głównych bohaterów tak mnie zainteresował, bo najczęściej to najbardziej poszkodowane postaci w całym anime, a biedaczki niczym nie zawiniły, oprócz obdarzeniem uczuciem niewłaściwej osoby. Mam też tendencję do irracjonalnego - w większości tytułów, nie będących typowymi romansami bądź historiami przeznaczonymi specjalnie dla dziewczyn, te pary nigdy się nie schodzą - kibicowania im w ich dążeniach.
Tsubaki Sawabe + Kousei Arima
Nie wiem czy pamiętacie jak po zakończeniu sezonu, w którym nadawane było to anime, pisałam jego recenzję bardzo zdenerwowana. Nie podobało mi się o zakończenie bardzo i oto jeden z najważniejszych powodów. Od samego początku kibicowałam Chidori, a na koniec nie tylko nie zeszła się z głównym bohaterem, ale główny bohater zszedł się z kimś innym. Podobne przypadki prawie się nie zdarzają.
Chidori Takashiro + Katsuhira Agata
Re: Zero Kara Hajimeru Iseaki Seikatsu
Myślę, że przykładem może być też Rem i jej totalnie nieodwzajemniona miłość do Subaru, bohatera "Re: Zero Kara Hajimeru Iseaki Seikatsu". A on jest bez pamięci i rozsądku zakochany w Emilii. I bez sensu, bo z Rem stanowiliby tysiąc razy lepszą parę. To Rem mu cały czas towarzyszy, to Rem stoi przy jego boku i w niego wierzy. I chociaż Emilia jest czysta jak łza i inne ochy i achy, o Rem jest postacią z krwi i kości.
A teraz te, które nie tylko nie zaznały szczęścia w ramionach ukochanego, ale zginęły z jego powodu.
Anime, które natchnęło mnie do wzięcia się za ten temat, bo zauważyłam, że los koleżanek głównych bohaterów to pewna klisza, powtarzający się, ale niekoniecznie rzucający się w oczy temat. Biedaczki nie tylko giną, ale jeszcze nikt tego nie zauważa. Chociaż, gdy umierają to często powodują swego rodzaju traumę w bohaterze. W wypadku Code Geass do ostatniego odcinka wierzyłam, że Shirley jakimś cudem ożyje.
Shirley Fenette + Lelouch Lamperouge
Chyba pierwsze anime, w którym naprawdę byłam bardzo zła, z powodu tego, co stało się z koleżanką bohatera. Oglądałam je dużo wcześniej niż Code Geass, ale schemat w obu przypadkach jest prawie ten sam. Z tym, że tu bardziej tragiczny, bo do samego bohatera dotarło, że była to jego wina i się stoczył. Śmierć Hare była momentem przełomowym dla Shu, niestety w niezbyt dobrym znaczeniu.
Hare Menjou + Shu Ouma
(PS. Tak ogólnie bardzo nie rozumiem ludzi, którzy twierdzą, że Inori była dobrą parą dla Shu. Przecież to jedna z najbardziej irytujących postaci w anime. Shu powinien był być z Hare)
Twórcy anime to okrutne istoty, na dodatek myślące, że nie ma lepszej motywacji dla bohatera jak tylko uśmiercić jego najlepszą, zakochaną przyjaciółkę, by ten miał powód by się mścić. Takim sposobem Touko została zjedzona przez dziewczynę kota, jeśli dobrze pamiętam.
Touko Ichinose + Seigi Akazuka
Touko Ichinose + Seigi Akazuka
Trzymajcie się, M
REVIEW: Kobato (manga, vol. 6) by CLAMP, translated by William Flanagan
Kobato meets with Okiura without telling anyone, but Fujimoto finds her anyway and overhears her telling Okiura that she believes Fujimoto hates her. That isn't true, of course, but that doesn't stop Kobato from fulfilling Sayaka's wish, to be free of Okiura's father, in the belief that Fujimoto would be happiest if Sayaka were happy. Fulfilling the wish leads to Kobato's death, but that's okay, because she gets reincarnated. Her new incarnation remembers Fujimoto and all the people in her past life, so she heads to them, even knowing that they probably won't remember her. What she doesn't realize is that Ginsei made a wish for Fujimoto to remember her, and so the two love birds are reunited (never mind that Kobato is 16 or so and Fujimoto is maybe in his late 30s). Suishou, the angel who helped Kobato live a little longer, is still within her until at least her next life, but after that the angel will be reunited with Iorogi.
While requesting manga volumes prior to my vacation, I remembered that I was only one volume away from finishing this series. I figured I should take care of that, but I made a mistake – I should have requested volume 5, and maybe volume 4 too, to remind me of what had happened and who everyone was. I last read those volumes way back in 2014, so I had gotten out of the flow of the series' emotional content, although my volume summaries at least helped me remember some of what was going on.
So, this was more than a bit confusing to get back to. I had forgotten how many crossover characters it had, for one thing. Only 20 pages in, and I'd spotted Chitose, Chi, and her sister (not as the actual characters from Chobits, of course, but rather alternate universe versions of themselves), as well as Kohaku from Wish. It should be noted that Kohaku really is the angel from Wish, and that Kobato is apparently set in the same universe as that series, just a few decades or so later. If I had taken the time to think about the implications of that, the ending might have been less of a surprise.
I still don't know that I'd have seen the ending coming, though, because it was just so much. Like, every happy ending CLAMP could possibly cram in there, whether or not it really fit. If I remember correctly, the original setup for this series indicated that someone would have to make a sacrifice – either Suishou would need to fade away in order for Kobato to live out her life with Fujimoto, or Kobato would need to die for Suishou to be free to go back to Iorogi and for Iorogi to get his original form back. Instead, literally everybody got to be with the person they loved. I like happy endings, I do, but I also want them to feel like they were earned, and this just seemed to fall into everyone's laps. Even though reincarnation is part of this world's rules, it still felt kind of like CLAMP had cheated.
I wonder how I'd feel about this series if I hadn't already read Wish? To my mind, this seemed like a cardboard cutout version of that series, with some of the same issues and themes but less tightly focused and with a little less charm. Then again, it's been a while since I've read Wish, and maybe my memories of it are rosier than it deserves. I'll have to add it to my “reread sometime soon-ish” list.
REVIEW: Haven't You Heard? I'm Sakamoto (manga, vol. 1) by Nami Sano, translated by Adrienne Beck
I found out about this series via a review somewhere, and I was really excited about it. I figured it would be humorous and weird. Instead, the humor generally fell flat, and the whole thing was weird in an uncanny valley sort of way. The characters looked just “off” enough that I was too busy being creeped out to enjoy this much. I really wasn't a fan of the artwork, which was a little too stiff for my tastes.
Some of the stories were also disturbing enough to make me question whether I have this series' genre wrong. In the story with the kid whose lunch money was being stolen, for example, Sakamoto wouldn't help him until after he'd gotten a job. After the kid tried to stand up to his bullies himself, he told Sakamoto that the lesson he'd learned was this: “I don't need to protect myself or my money, only my pride.” I sort of understand what Sano was trying to get across here, but still...fighting against his bullies could have landed him in the hospital or even gotten him killed if Sakamoto hadn't swooped in to help. In the first story, several bullies tied Sakamoto up and planned to strip him down, take pictures, and send the pictures to everyone. And I still don't know what to think about the story with the guy who was making other students his slaves.
It also bugged me that Sakamoto didn't seem to be interested in helping people so much as studying them and testing his theories about human behavior. There were indications that Sakamoto wasn't human. He refused to say his given name, the only information he gave about his past was that he'd once attended a place called “Innocence Academy,” and he had inhuman physical abilities. He might be a robot, or an alien, or something else entirely. At this point, my best guess is that he's an alien, living on Earth specifically to study human behavior.
If I do continue reading this series, it'll primarily be for the mystery of Sakamoto's origins and identity. None of the other characters were at all interesting or very memorable, Sakamoto's solutions to various situations weren't really that big of a draw, and the artwork kind of creeped me out. I really don't know what Sano was going for here. I mean, the series also included a lot of what I'd normally call fanservice, with many panels of shirtless or barely clothed Sakamoto and other characters, but it wasn't so much sexy as it was discomfiting and vaguely disturbing.
That said, there were still a few nice moments. For instance, I liked the panel in which Sakamoto demonstrated that he could easily remain in a seated position even after his chair had been stolen out from under him.
REVIEW: Chi's Sweet Home (manga, vol. 12) by Konami Kanata, translated by Ed Chavez
The Yamadas are going to France, and they have a difficult decision to make: should they notify Chi's original owner that they have her, or should they just continue on as they have been? The decision is basically made for them when they find Chi's mom, hurt after being hit by a car (don't worry, she's fine). Although Yohei is resistant, the Yamadas eventually give Chi up to her original owner. What they didn't count on was that Chi would miss them enough to try to go find them.
I probably wouldn't have minded if this series had gone on to be as massive as Skip Beat! or Naruto, so I was a little sad to have reached this final volume. My expectations were also maybe a bit too high. In the end, I felt this volume was a little too rushed and pushed some of its emotional buttons a bit too hard.
I cried during the bit with Chi's mom. Thank goodness Kanata didn't kill her off, but seeing her just lying there after being hit by the car broke my heart, especially since it happened because she was trying to save Chi. The Yamadas' final decision went a bit further in the tear-jerker direction than I was expecting, however, and it just felt wrong. For maybe the first time in the series, Yohei refused to listen to his parents and acted out, and I was right there with him because, darn it, Chi had been part of their family for at least a few months (I'm not sure how much time has passed between this volume and the first, but my guess is nearly a year). The relative ease with which Mr. and Mrs. Yamada gave Chi up didn't feel right.
Unsurprisingly, Kanata turned things around right before the end of the volume, but even that had aspects to it that didn't quite seem to fit. I've never had to make arrangements to get a pet to another country, but I'm pretty sure that the Yamadas wouldn't have had time to finish those preparations with only a few hours to go before their flight.
I still love Chi, I'm glad she got to meet her mother and siblings, and I'm glad she was reunited with the Yamadas in the end, but I prefer the earlier volumes in the series that were just about a cute kitten doing cute things while her first-time cat owners watch.
REVIEW: Attack on Titan: Junior High (manga, vol. 1) by Saki Nakagawa, based on Attack on Titan by Hajime Isayama, translated by William Flanagan
Eren hears about the Survey Club, a secret club that works to learn the titans' weaknesses, and instantly wants to join. However, since the Survey Club is supposed to be a secret, he still has to join an official club and ends up in the Wall Cleanup Club. On the plus side, at least the Wall Cleanup Club has cool vertical maneuvering gear.
Armin enters the picture when he's forced to attend school in order to give his class a chance of winning special ramen. Later, all the first years battle against the upperclassmen. The losers will be forced to go to the school's folk dance with the titans.
Most of my knowledge of Attack on Titan comes from the anime, since I'm still not very far into the manga. I knew enough to recognize most of the characters and notice the way Nakagawa had tweaked their defining characteristics for this skewed new world. Levi was still obsessed with cleaning (come to think of it, it's kind of odd that he wasn't in the Wall Cleanup Club), Eren was still obsessed with taking out the titans, Armin still preferred to stay out of the way, and Mikasa still propped Eren up with her skills and general scariness. I kind of wish that Nakagawa had either continued the “Eren's obsession with the titans is kind of racist” thread or not included it at all, because it was quickly dropped in favor of the titans legitimately being gross bullies (their favorite thing to do to students they disliked was pick them up and suck on them).
While I enjoyed seeing how Nakagawa had incorporated details from the original series into this parody series, most of the jokes didn't work for me. Eren's behavior towards the titans earned him a Hitler joke, Sasha went from being “Potato Girl” to “Foodstamp Girl,” the “titans suck people” thing was just gross, and Levi, arguably the best character from the original series, was barely in this volume.
I doubt I'll be continuing with this. Reading a parody series I already feel so-so about that's based on a manga series I'm having trouble working up the willpower to continue isn't really appealing. However, I did at least learn something new from this volume: I hadn't realized that Hange's gender was supposed to be a mystery. I don't think I've gotten that far into the manga, and I assumed Hange's gender based on the character's female voice actor in the anime. The translator's almost gleeful refusal to state Hange's gender or give Hange a gendered title or honorific is an ongoing joke in this parody.
REVIEW: Alice in the Country of Clover: Twin Lovers (manga) by QuinRose, art by Kei Shichiri, translated by Angela Liu
The twins are fairly low on my list of favorite lover interests for Alice, for a lot of reasons. One, I'm not a fan of relationships involving a main character and twins – it comes too close to twincest, which I also dislike. Two, the twins are gleefully violent. Yes, a lot of the Wonderland guys are violent, but they don't all revel in that violence quite as much as the twins. And three, the twins are usually very child-like, even in their adult forms. I'd argue that it's actually a little worse in their adult forms, because the disconnect between their appearance and their behavior is so jarring.
As in The March Hare's Revolution, Alice once again finds herself saddled with love interests who say threatening things that are supposed to be romantic. At one point, one of the twins says “If you leave us, big sis, we might do something bad.” Of course, they're likely to do “something bad” whether she leaves them or not, because killing random people who try to enter the Hatter Mansion is their job.
Alice's internal conflicts about being attracted to the twins apparently weren't enough, so the story included Dee and Dum competing for Alice's love. It was a little odd, since, despite Alice's worries about having to choose between them, the twins themselves had previously seemed perfectly fine with sharing Alice. Their effort to get the best gift for Alice was still amusing, however, and worked out pretty much the way I expected.
This would probably have worked better for me if it had been more about friendship/family-building than romance, since that would have significantly reduced the squick factor. Parts of the story were actually pretty sweet. The artwork was also good, although I noticed that Shichiri's interpretation of Vivaldi was a little different.
REVIEW: Alice in the Country of Clover: The March Hare's Revolution (manga) story by QuinRose, art by Ryo Kazuki, translated by Angela Liu
In this Alice in the Country of Clover one-shot, Alice finds herself torn between dreams of home, in which her sister is disappointed in her for staying in Wonderland, and her budding feelings for Elliot. On the one hand, the violence Elliot is capable of when carrying out his work for the Hatter family scares her. On the other hand, she loves the side of him that's protective, goofy, and sweet. She doesn't know if he feels the same for her or if he's like her tutor back in the real world, just humoring her.
Elliot has always been pretty low on my list of favorite love interests for Alice, and this volume didn't change my mind. Her attraction to him in the franchise seems to mostly be based on her fascination with his rabbit ears. His personality, ranging from childish and joyful when with Alice and cold-blooded when working for Blood, has never really appealed to me. For some reason, even Dee and Dum, who are the most similar in personality to Elliot, appeal to me more.
There were a few lines I didn't like. For example, at one point Elliot told Alice: “Look. I'm not telling you to fall in love with me. But if you tell me you've fallen for some other guy, I might kill him.” Um...that's not romantic. Alice also described Elliot as "Violence mixed with aching sweetness." Blergh.
Alice's dreams of her sister hint at some of the things that were better-covered in other volumes in the franchise. This volume never revealed what it was that Alice had forgotten, something that might disappoint some readers. If I remember correctly, other volumes indicated that Alice's older sister had probably died. By retreating to Wonderland, Alice also retreated from her memories of her sister's funeral.
All in all, this was mediocre. It glorified some of the franchise's problematic elements a bit too much for my tastes, but beyond that it was more forgettable than anything, adding absolutely nothing to the mystery of Alice's past. I did at least like Ryo Kazuki's art, however.
1314. Nigdy nie mów nikomu, że nie umie śpiewać
Hello!
1315. Nigdy nie mów nikomu, że nie ma poczucia humoru.
1326. Przed wystąpieniami publicznymi jedz mało albo wcale.
1328. Chodźcie z żoną na długie spacery, trzymając się za ręce.
1330. Spytaj starszą osobę, którą szanujesz, czego najbardziej w życiu żałuje.
1335. Zostań najbardziej troskliwym przyjacielem świata. (z dzisiejszej puli, to zdanie podoba mi się najbardziej)
1340. Pamiętaj, że każda rzecz warta zrobienia zajmie ci więcej czasu niż myślisz.
1357. Bądź rozważny.
1358. Bądź pozytywny.
1359. Bądź grzeczny.
Drodzy blogerzy, czy Was także denerwują zmiany wprowadzone ostatnio na bloggerze? Muszę się przyznać, że mnie nawet bardzo, a najbardziej dlatego że były niezapowiedziane i nie można wrócić do starego układu, który był dużo klarowniejszy i wygodniejszy niż wprowadzony obecnie system zakładek, w którym lista czytelnicza jest na dole. Dzięki bloggerze, teraz mogę wejść i szybko zerknąć na statystykę i na to, czy na obserwowanych blogach pojawiło się coś nowego. No, nie, zabrałeś mi tę opcję, teraz trzeba szukać, a nawet jak się znajdzie, to dane nie są pokazane tak prosto jak było wcześniej. Można jakoś wrócić do poprzedniego wyglądu? Naprawdę denerwujące jest to, że blogger włącza się od razu na stronie z postami i nie można na pierwszy rzut oka ogarnąć, co się na blogu dzieje. Czemu komuś przyszło do głowy taki wygodny wygląd zmieniać na taki, który wymaga tyle klikania, aby znaleźć interesujące informacje. Mogę gdzieś napisać zażalenie?
Ale dość narzekania, jakoś się przyzwyczaimy.
Poza tym osoby bez blogów też tu zaglądają (a przynajmniej mam taką nadzieję) więc nie mogę poświęcić całego wpisu na techniczne sprawy bloggera. Zamiast tego kilka zdań z "Dużego Małego Poradnika Życia".
1326. Przed wystąpieniami publicznymi jedz mało albo wcale.
1328. Chodźcie z żoną na długie spacery, trzymając się za ręce.
1330. Spytaj starszą osobę, którą szanujesz, czego najbardziej w życiu żałuje.
1335. Zostań najbardziej troskliwym przyjacielem świata. (z dzisiejszej puli, to zdanie podoba mi się najbardziej)
1340. Pamiętaj, że każda rzecz warta zrobienia zajmie ci więcej czasu niż myślisz.
1357. Bądź rozważny.
1358. Bądź pozytywny.
1359. Bądź grzeczny.
Pozdrawiam, M
Nie ma się czego obawiać ("Fantasyczne zwierzęta i jak je znaleźć")
Hello!
Newt jest cudowną, uroczą postacią, a Eddie Redmayne wykonuje świetną robotę. Doskonale widać oddanie Newta dla zwierząt (łzy stanęły mi w oczach, gdy krzyczał: "Tylko nie krzywdzicie moich zwierząt, one nie są niebezpieczne") i Eddie bardzo dobrze pokazuje różnicę w zachowaniu postaci, gdy ma do czynienia z ludźmi (to ten typ przykulonego Eddiego, który jest odrobinę irytujący jeśli pojawia się za często i zbyt dużej ilości filmów) i gdy zajmuje się zwierzętami - dosłownie rozkwita, rozwija skrzydła i od razu widać, że fantastyczne zwierzątka to jego powołanie. Ciekawostka, gdy Newt pokazuje Jacobowi swoje zwierzęta, to między ujęciami gubi bądź zyskuje części garderoby, przypuszczalnie to jakaś magia. Absolutnie najlepszą sceną w filmie jest fragment, gdzie Newt próbuje przekonać tańcem godowym fantastyczne zwierzątko w typie nosorożca do powrotu do walizki. Tu widać nie tylko oddanie bohatera dla stworzonek, ale także aktora do roli, bo zagranie tego z pełną powagą bohatera, który kwestię powrotu samicy do walizki, traktuje jak sprawę życia i śmierci nie mogło być łatwe. Jak chyba nietrudno się domyślić jest to najzabawniejsza scena w filmie, tym bardziej, że nie mogło pójść łatwo, bo do sprawy wmieszał się Jacob.
Tina, zdegradowana aurorka to postać bez charakteru, ale z dużym talentem do denerwowania widza. Za wszelką cenę chce odzyskać swoje stanowisko, więc robi naszemu bohaterowi mnóstwo problemów. Co ciekawe, on jakby wcale nie zauważa, że to ona, przez swój egoizm, wpakowała go w kłopoty. Albo Newt jest po prostu dżentelmenem. Choć prawa jest taka, że film czasami ma problem z pokazywaniem konsekwencji czynów naszych bohaterów i nad ogromną większością, po prostu przechodzi do porządku dziennego bez większego zastanowienia. Stąd może wynikać brak tego zauważenia.
Jacob Kowalski przypadkowy towarzysz przygód Newta oraz jego przyjaciel. Niemag - straszne słowo, brytyjski mugol brzmi o wiele lepiej - a w Ameryce na czarodziejów nałożone są restrykcje dotyczące kontaktów z normalnymi ludźmi. Mam nadzieję, że kwestie organizacji magicznego świata w Ameryce zostaną jeszcze pokazane w kolejnych filmach, bo na razie nie wyjaśniono zbyt wiele, ale już można było zdążyć znielubić panią Prezydent, czyli odpowiedniczkę Ministra Magii. Ogólnie, wnioskując po Harrym Potterze stanowisko to, w jakim kraju nie byłoby sprawowane, nie jest zbyt wdzięczne. Wracając do Jacoba, to chcący otworzyć własną piekarnię facet, którego walizka zostaje zamieniona z magiczną walizką Newta i dlatego uciekają z niej zwierzaczki. Sam Jacob bardzo szybko akceptuje magiczny świat i podziwia Newta za jego oddanie wobec stworzonek i pomaga mu ich szukać. Tina ma siostrę - Queenie i pomiędzy nią i Jacobem jest ogromna chemia, iskrzy się wręcz. Sama Queenie to śliczna kobieta, niby taka głupia blondynka, ale to by było za proste. Na pewno łatwiej polubić ją niż siostrę.
Bohaterowie mrocznego wątku. Sekta Salemian (nowych bądź drugich) ich przewodniczka ma ochotę urządzać polowania na czarownice i przy okazji prowadzi sierociniec, gdzie indoktrynuje dzieci, także przy pomocy przemocy fizycznej. Bardzo przekonująco gra ją Samantha Morton. Ale prawdziwy popis zdolności aktorskich daje Ezra Miller, może momentami aż za bardzo, jednak Credence, bo tak ma na imię postać, jest na tyle specyficzny, że nie stanowi to problemu. Ważna jest też Modesty, która śpiewa przeuroczą wyliczankę o topieniu i wieszaniu czarownic. I pan Graves ze Zjednoczonego Kongresu Czarowników czy jakkolwiek zwie się Ministerstwo Magii w Ameryce. Postać grana przez Colina Farrella, śledczy, który bada zniszczenia miasta, będące jak się wydaje efektem działania magicznych zwierząt. Niekoniecznie tych, które wypuścił Newt. To jest chyba najbardziej skomplikowany bohater w całym filmie, choć jego ekranowy czas jest niezbyt długi.
Pierwszą rzeczą na jaką zwraca się uwagę w pierwszych minutach filmu są kolory. Śliczne i ciepłe i pasują do karnacji Eddiego. Obraz ma niesamowity klimat, zdecydowanie Nowy Jork służy walorom estetycznym filmu, a szczególnie, że to lata 20. XX wieku. (Nie wiem, czy mi się tylko wydawało czy przywidziało, ale w napisach w scenie, gdy Jacob idzie po kredyt i tłumaczy się dlaczego pracuje w fabryce puszek mówi, że wrócił z wojny w Europie w 1942 i tylko taka praca była dostępna. Istnieje prawdopodobieństwo, że coś sobie ubzdurałam, ale może tam też być błąd).
"Fantastyczne zwierzęta" są zamkniętą całością, bez cliffhangera, choć subtelnie otwiera kilka furtek. Najciekawsza może okazać się przeszłość głównego bohatera i tajemnicza dziewczyna ze zdjęcia. Mniej subtelne otwarcie następuje pod koniec, ale to już w spoilerze.
Zastanawiam się czy film (filmy, zaplanowanych jest 5) staną się tym samym czym był/jest Harry Potter. Wydaje mi się, że nie bo Newt jest starszym bohaterem, ale dla osób wychowanych na HP jest cudowną kontynuacją. Ciekawe też kiedy (bo raczej jeszcze przed premierą 5 części) zaczną się dyskusje nad tym w jakiej kolejności poznawać magiczny świat stworzony przez J. K. Rowling i tym podobne.
Spoiler:
Podobno na świecie byli ludzie, którzy obawiali się czy "Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" będzie dobrym filmem. Ja do nich nie należałam, praktycznie od samego początku byłam pozytywnie nastawiona do tego projektu, a na pewno od momentu gdy okazało się kto będzie grał głównego. Czekałam, choć nie wiedziałam na co.
Raczej nie spoileruję bezpośrednio oprócz spoilerów na samym końcu, ale w treści mogą pojawić się pewne podpowiedzi co do rozwoju fabuły.
Film wyraźnie rozkłada się na dwie części - bezpośrednią historię Newta, któremu zwiało kilka stworzonek oraz mroczną kwestię tego, co dzieje się w Nowym Jorku. Gdy obraz jest cudowny, uroczy i zabawny, wszystko w nim działa i mu wychodzi. Natomiast ten na siłę doklejony pseudomroczy wątek, no właśnie, jest doklejony na siłę. Bardzo. I wklejony w film w dziwny, niedopasowany, wręcz przypadkowy sposób, ale nie było szansy sprawić by pasował bez dużych zmian w wątku jasnym (czyli Newta). Rozwiązanie, czy zakończenie mrocznej części, też nie jest podprowadzone w wystarczająco klarowny sposób. Dlatego, choć jest poruszające, trudno naprawdę się przejąć, a szkoda, bo sytuacja jest przerażająca na wielu poziomach. Wywołuje silne emocje, ale mogła większe. Jeszcze większa szkoda, tym bardziej, że prawdę, dzięki mało subtelnym aczkolwiek momentami mylącym działaniom twórców filmu, a szczególnie osoby odpowiedzialnej za zdjęcia, można było łatwo przewidzieć. Ale jest to praktycznie jedyny aspekt filmu, którego można się czepiać.
Newt jest cudowną, uroczą postacią, a Eddie Redmayne wykonuje świetną robotę. Doskonale widać oddanie Newta dla zwierząt (łzy stanęły mi w oczach, gdy krzyczał: "Tylko nie krzywdzicie moich zwierząt, one nie są niebezpieczne") i Eddie bardzo dobrze pokazuje różnicę w zachowaniu postaci, gdy ma do czynienia z ludźmi (to ten typ przykulonego Eddiego, który jest odrobinę irytujący jeśli pojawia się za często i zbyt dużej ilości filmów) i gdy zajmuje się zwierzętami - dosłownie rozkwita, rozwija skrzydła i od razu widać, że fantastyczne zwierzątka to jego powołanie. Ciekawostka, gdy Newt pokazuje Jacobowi swoje zwierzęta, to między ujęciami gubi bądź zyskuje części garderoby, przypuszczalnie to jakaś magia. Absolutnie najlepszą sceną w filmie jest fragment, gdzie Newt próbuje przekonać tańcem godowym fantastyczne zwierzątko w typie nosorożca do powrotu do walizki. Tu widać nie tylko oddanie bohatera dla stworzonek, ale także aktora do roli, bo zagranie tego z pełną powagą bohatera, który kwestię powrotu samicy do walizki, traktuje jak sprawę życia i śmierci nie mogło być łatwe. Jak chyba nietrudno się domyślić jest to najzabawniejsza scena w filmie, tym bardziej, że nie mogło pójść łatwo, bo do sprawy wmieszał się Jacob.
Tina, zdegradowana aurorka to postać bez charakteru, ale z dużym talentem do denerwowania widza. Za wszelką cenę chce odzyskać swoje stanowisko, więc robi naszemu bohaterowi mnóstwo problemów. Co ciekawe, on jakby wcale nie zauważa, że to ona, przez swój egoizm, wpakowała go w kłopoty. Albo Newt jest po prostu dżentelmenem. Choć prawa jest taka, że film czasami ma problem z pokazywaniem konsekwencji czynów naszych bohaterów i nad ogromną większością, po prostu przechodzi do porządku dziennego bez większego zastanowienia. Stąd może wynikać brak tego zauważenia.
Jacob Kowalski przypadkowy towarzysz przygód Newta oraz jego przyjaciel. Niemag - straszne słowo, brytyjski mugol brzmi o wiele lepiej - a w Ameryce na czarodziejów nałożone są restrykcje dotyczące kontaktów z normalnymi ludźmi. Mam nadzieję, że kwestie organizacji magicznego świata w Ameryce zostaną jeszcze pokazane w kolejnych filmach, bo na razie nie wyjaśniono zbyt wiele, ale już można było zdążyć znielubić panią Prezydent, czyli odpowiedniczkę Ministra Magii. Ogólnie, wnioskując po Harrym Potterze stanowisko to, w jakim kraju nie byłoby sprawowane, nie jest zbyt wdzięczne. Wracając do Jacoba, to chcący otworzyć własną piekarnię facet, którego walizka zostaje zamieniona z magiczną walizką Newta i dlatego uciekają z niej zwierzaczki. Sam Jacob bardzo szybko akceptuje magiczny świat i podziwia Newta za jego oddanie wobec stworzonek i pomaga mu ich szukać. Tina ma siostrę - Queenie i pomiędzy nią i Jacobem jest ogromna chemia, iskrzy się wręcz. Sama Queenie to śliczna kobieta, niby taka głupia blondynka, ale to by było za proste. Na pewno łatwiej polubić ją niż siostrę.
Bohaterowie mrocznego wątku. Sekta Salemian (nowych bądź drugich) ich przewodniczka ma ochotę urządzać polowania na czarownice i przy okazji prowadzi sierociniec, gdzie indoktrynuje dzieci, także przy pomocy przemocy fizycznej. Bardzo przekonująco gra ją Samantha Morton. Ale prawdziwy popis zdolności aktorskich daje Ezra Miller, może momentami aż za bardzo, jednak Credence, bo tak ma na imię postać, jest na tyle specyficzny, że nie stanowi to problemu. Ważna jest też Modesty, która śpiewa przeuroczą wyliczankę o topieniu i wieszaniu czarownic. I pan Graves ze Zjednoczonego Kongresu Czarowników czy jakkolwiek zwie się Ministerstwo Magii w Ameryce. Postać grana przez Colina Farrella, śledczy, który bada zniszczenia miasta, będące jak się wydaje efektem działania magicznych zwierząt. Niekoniecznie tych, które wypuścił Newt. To jest chyba najbardziej skomplikowany bohater w całym filmie, choć jego ekranowy czas jest niezbyt długi.
Pierwszą rzeczą na jaką zwraca się uwagę w pierwszych minutach filmu są kolory. Śliczne i ciepłe i pasują do karnacji Eddiego. Obraz ma niesamowity klimat, zdecydowanie Nowy Jork służy walorom estetycznym filmu, a szczególnie, że to lata 20. XX wieku. (Nie wiem, czy mi się tylko wydawało czy przywidziało, ale w napisach w scenie, gdy Jacob idzie po kredyt i tłumaczy się dlaczego pracuje w fabryce puszek mówi, że wrócił z wojny w Europie w 1942 i tylko taka praca była dostępna. Istnieje prawdopodobieństwo, że coś sobie ubzdurałam, ale może tam też być błąd).
"Fantastyczne zwierzęta" są zamkniętą całością, bez cliffhangera, choć subtelnie otwiera kilka furtek. Najciekawsza może okazać się przeszłość głównego bohatera i tajemnicza dziewczyna ze zdjęcia. Mniej subtelne otwarcie następuje pod koniec, ale to już w spoilerze.
Zastanawiam się czy film (filmy, zaplanowanych jest 5) staną się tym samym czym był/jest Harry Potter. Wydaje mi się, że nie bo Newt jest starszym bohaterem, ale dla osób wychowanych na HP jest cudowną kontynuacją. Ciekawe też kiedy (bo raczej jeszcze przed premierą 5 części) zaczną się dyskusje nad tym w jakiej kolejności poznawać magiczny świat stworzony przez J. K. Rowling i tym podobne.
Pokochacie kreopodobne zwierze z kleptomanią.
Spoiler:
Grinewald powinien być ładny i młody. Wiele można zarzucić Johny'emu Deepowi, ale nie że jest ładny i młody. Wygląda źle i strasznie.
Najsmutniejszą sceną w całym filmie jest pożegnanie Jacoba, gdy ma mu zostać wymazana pamięć. Już wcześniej była bardzo poruszajaca scena więc bohaterowie mieli się rozstać nie dało się już zapanować nad łzami.
Wiecie, co może też być spoilerem? Gdy zobaczy się, którzy aktorzy powrócą w kolejnych częściach.
Elementem filmu, którego nie mogę poukładać sobie w głowie jest skazanie bohaterów na karę śmierci i sposób w jaki ona miała być wykonana. Jeśli ktoś widział już film to może mi pomóc to zrozumieć, bo nie jestem w stanie tego pojąć. W Ameryce nie mają Azkabanu?
Najsmutniejszą sceną w całym filmie jest pożegnanie Jacoba, gdy ma mu zostać wymazana pamięć. Już wcześniej była bardzo poruszajaca scena więc bohaterowie mieli się rozstać nie dało się już zapanować nad łzami.
Wiecie, co może też być spoilerem? Gdy zobaczy się, którzy aktorzy powrócą w kolejnych częściach.
Elementem filmu, którego nie mogę poukładać sobie w głowie jest skazanie bohaterów na karę śmierci i sposób w jaki ona miała być wykonana. Jeśli ktoś widział już film to może mi pomóc to zrozumieć, bo nie jestem w stanie tego pojąć. W Ameryce nie mają Azkabanu?
LOVE, M
Vacation reading summary
I didn't get through as many books during my vacation as I had during past vacations, but I knew in advance that that was probably going to happen. I still took notes on everything, though, so here's what I should hopefully be posting about soon:
Manga wasn't the only thing I read. I also got through a few pages of Helen S. Wright's A Matter of Oaths and all of M.C.A. Hogarth's Mindtouch. I think I can safely say that Mindtouch has achieved the status of "comfort read" for me, although I still wish that Hogarth had ended it at a different point.
- Alice in the Country of Clover: The March Hare's Revolution (one-shot)
- Alice in the Country of Clover: Twin Lovers (one-shot)
- Attack on Titan: Junior High (vol. 1)
- Chi's Sweet Home (vol. 12 - Finished!)
- Haven't You Heard? I'm Sakamoto (vol. 1)
- Kobato (vol. 6 - Finished!)
- Monthly Girls' Nozaki-kun (vols. 1-3)
- Natsume's Book of Friends (vols. 9-10)
- A Silent Voice (vols. 3-7 - Finished!)
- Skip Beat! (vols. 35-36)
Manga wasn't the only thing I read. I also got through a few pages of Helen S. Wright's A Matter of Oaths and all of M.C.A. Hogarth's Mindtouch. I think I can safely say that Mindtouch has achieved the status of "comfort read" for me, although I still wish that Hogarth had ended it at a different point.
REVIEW: Mr. Holmes (live action movie)
Review:
In the movie's present, Sherlock Holmes is 93 and World War II has recently ended. He has just returned from a trip to Japan to acquire jelly made from the prickly ash plant, which he hopes will help his rapidly failing memory. While tending his bees and living a generally quiet life, Holmes strikes up a friendship with Roger, his housekeeper's inquisitive and intelligent young son. It is Roger who helps Holmes remember more details about his last case, the one that prompted him to retire to the countryside.
Viewers get glimpses of Holmes's trip to Japan (his memory so bad that he wrote his host's name on one of his sleeve cuffs so that he wouldn't embarrass himself) and also his final case. In that case, Holmes investigated a woman whose husband was worried she was being used. She'd had two miscarriages, and the only thing that seemed to help her grief was the music lessons her husband encouraged her to take. However, she became obsessed with the music and seemed to think it allowed her to communicate with her dead children. Watson's version of the case indicated that it ended successfully, but Holmes knows that can't possibly be true. If it were, why would he have quit being a detective afterward?
This was a very slow movie, almost too slow for my tastes. It was extremely painful to see Holmes this way, constantly forgetting people's names, things he said he'd do, and more. Even worse, he knew he was forgetting things, and a part of him knew that his efforts to get around his problem weren't quite good enough. The prickly ash was him grasping at straws.
I guessed how Holmes's last case had gone well before it was revealed, so that part didn't really interest me much. In general, this movie wasn't so much a Sherlock Holmes mystery as it was a sentimental drama. I had gone into it hoping for more of a mystery, so this and the general slowness of it all was a bit of a disappointment. I enjoyed Holmes and Roger's budding friendship, but found myself wishing this had been an adaptation of Laurie R. King's The Beekeeper's Apprentice instead.
Near the end of the movie, things became so depressing that I found myself wishing I'd never started watching it at all. Holmes was a lonely old man who'd become estranged from Watson, his best friend, and who had outlived all the people from the original stories (Watson, Mrs. Hudson, and more). He'd gained a new friend in Roger, but Roger's mother was determined to find employment elsewhere, before Holmes either died or deteriorated to the point that she'd have to be his nurse in addition to his housekeeper. Then a thing happened that made me feel like I'd been kicked in the gut, it was so horrible on top of everything else.
The movie does end fairly happily, but for a while there it was deeply depressing. I don't think I could watch it again. It was decent, I suppose, if not exactly enjoyable, but I have a feeling it would be far too sentimental for most Holmes fans.
REVIEW: Battle Creek, Season 1 (live action TV series)
Review:
The Battle Creek, Michigan police department is an under-funded joke, limping along with broken or non-existent equipment. Detective Russ Agnew hopes for help and improvements, but FBI Special Agent Milt Chamberlain isn't what he had in mind. Milt is friendly, well-liked, and backed by FBI manpower and technology. Russ doesn't trust him and resents how instantly good he seems to be at everything. He knows there must be a story behind Milt's apparent demotion to Battle Creek. He's determined to find out as much as he can, and outdo Milt while he's at it.
I almost stopped watching this show during the first episode. Russ was too abrasive, a caricature of a tough-as-nails big city cop. He repeatedly bent or broke rules, or vocally wished he could break them. Milt, meanwhile, was somewhat intriguing, but his slickness put me off. He annoyed me almost as much as he annoyed Russ.
The second episode was better, but it was sometime during the third episode that I really got hooked. Milt appeared to be genuinely kind, despite his secretiveness and many lies. Russ still had a horrifying disregard for rules (he was the kind of cop who'd plant evidence because he just knew that a particular person was responsible for a crime even if he couldn't prove it), but there was a certain gruff sweetness to him. I wanted to see if Milt could somehow manage to keep him in line, and I wanted to know, too, why Milt felt the urge to do anything at all for Russ. After all, Russ repeatedly made it clear that he didn't like or trust him.
Episodes 7 and 10 were two of my favorites. Episode 7 introduced Russ's mother, a con artist who lied and manipulated people as easily as breathing. It gave me a better understanding of why Russ was the way he was, and, even though Russ's mother frustrated me, I still kind of liked the sweet moments at the end of the episode. In episode 10, Russ was held hostage by an escaped convict. This was another surprisingly sweet episode, although, granted, like the episode title said, Stockholm syndrome probably played a part. Regardless, I really enjoyed seeing Milt worry about Russ and seeing Russ break down for a moment when Milt found him.
The show's relationships were a big part of what kept me watching. I liked Russ and Milt's growing friendship, Russ's apparent desire to connect with people and yet inability to do so, and the slow burn romance between Russ and Holly, the office manager at the police department. Unfortunately, the pacing was often kind of weird and frustrating. Russ, for example, was given multiple opportunities to deepen his relationships with others. He even had those opportunities pointed out to him by Milt and others. Instead of taking advantage of them, he purposely turned his back on them, and I'm still not entirely sure why. His repeated excuse for not asking Holly out was that they worked together, and yet, like Milt pointed out, there were many other rules and laws that he bent or broke without hesitation. Did he build walls around himself because of his mother and the way she raised him? Because he expected the worst from everybody, including himself? It's tough to say.
Russ and Milt's relationship mostly worked for me, although the last few episodes were odd. In one, Milt did the kind of rule-breaking/bending I'd normally have expected from Russ. The rapid change in his behavior was maybe explained by some of the things revealed in the last episode, but it still seemed really odd. I also felt that Russ deciding to help Milt out, almost unquestioningly and without letting any of the people he'd known for years in on it all, was a bit off. Necessary for the story, yes, but considering how walled off Russ was, not quite believable.
Russ and Holly's romance was...less appealing to me. I loved it, at first. Holly was the polar opposite of Russ, and I guessed that part of the reason why Russ was reluctant to ask her out was because he didn't want to risk any of his faults rubbing off on her. I loved the slow burn aspect of their relationship, which was why I was dismayed when they went straight from awkwardly avoiding asking each other out to Holly throwing herself at Russ and the two of them having sex in the evidence room.
I hated the end of the last episode, and I hate it even more now that I know that the series was canceled and this one season is it. Saying “I'll be all right” isn't the same thing as actually showing it, and things were pretty clearly not all right in that particular moment.
Things went a little off the rails in the final few episodes, and I wish the last episode had been tweaked a bit to end in a more satisfying way. All in all, though, this made for mostly enjoyable if problematic binge-watching.
Co musi być w shoujo anime (i mandze)?
Hello!
Różnorodność gatunków, tematyki i poruszanych w anime i mandze kwestii nie przestaje mnie zaskakiwać. Można wyobrazić sobie coś przedziwnego, najdziwniejszego albo najbardziej niewyobrażalnego (wyobrazić niewyobrażalne to w stosunku do ilości pomysłów na anime całkiem trafne określenie) i istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że znajdzie się twór odpowiadający życzeniu.
Jednocześnie gatunki w swoich ramach są wyjątkowo sztywne. Konwencje, schematy, zachowania, istnieją wręcz całe sceny, które w danym gatunku muszą się pojawiać. Co ciekawe oglądając anime jest to trudniej zauważyć niż czytając mangę. Odkryłam to po przeczytaniu "Last Game", gdy zaczęłam bardziej interesować się papierowymi wersjami anime. Samo "Last Game" anime nie ma, niestety, ale doczytałam niektóre serie, których anime oglądałam. Przy okazji odkryłam jak niewiele serii jest ekranizowanych w całości, a jak wiele to wręcz tylko reklamy mang. A twórcom anime bardzo różnie wychodzi wybieranie miejsca zakończenia serii. Wróćmy do mang. Przeczytałam/doczytałam jeszcze kilka i stwierdziłam, że w każdej jest to samo. Ale nie stwierdziłam tego z przerażeniem, raczej z zafascynowaniem. Postanowiłam przyjrzeć się nieco bliżej najczęściej powtarzającym się schematom/scenom/kalom w shoujo mangach. A konkretnie, to bardzo ważne, w romansach dziejących się w szkole. Ponieważ shoujo obejmuje znaczeniem nieco większą liczbę specyfikacji, a wystarczy zmienić wiek jednej z postaci (postarzyć bohatera męskiego - to najczęstszy przypadek) i już niektóre punkty nie będą się zgadzać.
to nie jest główny bohater
Festiwal.
Czasami za festiwal robi Nowy Rok, albo pojawia się i to, i to. Głównym celem festiwalu jest, to aby bohaterka mogła założyć yukatę! Wtedy sypią się komentarze: jaka urocza i wszyscy się rumienią, bo jej jest miło, a chłopak naprawdę jest pod wrażeniem jak ona wygląda. W Nowy Rok bohaterowie odwiedzają świątynie.
a. Elementem festiwalu często są fajerwerki, ale zdarzają się przypadki, gdy występują w innych okolicznościach. Nie ma nic bardziej romantycznego od wspólnego oglądania fajerwerków.
Szkolny festiwal/Dzień kultury/Dzień sportu
Te 3 wydarzenia są oddzielone od poprzedniego, ponieważ dzieją się w szkole i najczęściej oprócz samego festiwalu widzimy też intensywne przygotowania do niego. Ponieważ wydarzenie jest niezwykle, stanowi idealną okazję do a) pokazania tego, że wspiera się drugą osobę i jej kibicuje, b1) gdy wygra pogratulować, b2) gdy przegra pocieszyć; co za tym idzie często jest to moment wyznania uczuć, ale gdy pojawia się we wczesnych odcinkach może mieć nieco mniejszą rangę.
Park rozrywki
I koniecznie diabelski młyn, bo nie ma absolutnie nic bardziej romantycznego niż przejażdżka w małym wagoniku (a gdyby tak jeszcze podziwiali fajerwerki, to romantyczność do kwadratu). Ileż pierwszych pocałunków i wyznań miało miejsce na tej małej, intymnej przestrzeni. Oczywiście idzie się tam na koniec, aby na pewno było ciemno. To bardzo symboliczne miejsce przemiany.
Boże Narodzenie/Walentynki/Biały dzień
Z tego co wiem Boże Narodzenie w Japonii jest bardziej świętem znajomych niż rodziny. W mandze/anime na pewno zostanie podniesiona kwestia wspólnego spędzanie tego dnia. Bohaterka najprawdopodobniej zostanie obdarowana łańcuszkiem/zawieszką do telefonu/piękną spinką do włosów czasami może to być też czapka/szalik, a pierwsza grupa prezentów to też typowo urodzinowe przykłady.
Walentynki. Dziewczyny przygotowują czekoladki dla wybranka swojego serca. To jest ta łatwiejsza część. Problematyczne i wymagające mnóstwa rumienienia się jest wręczenie ich chłopakowi. A później za rozdział/odcinek lub dwa sytuacja się odwraca i to chłopak ma problem.
Niezdara
W każdej mandze, w każdym anime musi być odcinek gdy bohaterka się przewraca a bohater bohatersko ratuje ją od upadku. Bardzo często więcej niż raz. Można się tylko cieszyć, że chłopak zawsze zdąży na czas. Bardzo dobrym miejscem do spadania są schody (chociaż ja nie polecam), ale równie dobrze można się potknąć na prostej drodze.
(W notatkach do posta mam zapisane: "Dziewczyna musi się potknąć, aby chłopak mógł ją złapać, chociaż są takie lamy, które same też się przewracają" - ale bohaterka ma przynajmniej miękkie lądowanie, bo nie ma opcji, aby to bohater wylądował na niej)
Ciężka praca/Zmiana
Bez tego się nie obędzie. Nasz bohater lub bohaterka bądź oboje będą mieli ambicję aby dokonać jakiejś zmiany, najczęściej w zachowaniu, charakterze i będzie to wymagało ciężkiej pracy. Hasła typu "dam z siebie wszystko" pojawią się na tysiąc procent.
Za nadgarstek i zwiewamy
Czasami bohaterski bohater ratuje dziewczynę w inny sposób w punkcie trzecim. Czasami okoliczności są takie (festiwal temu sprzyja), że ni z gruszki ni z pietruszki łapie ją za nadgarstek i uciekają, powiedzmy, z tłumu ludzi. Albo wcześniej, bohater boi się, że towarzyszka mu się w tym tłumie zagubi i proponuje spacerowanie za ręce. Ona się rumieni, on się rumieni. Prawdopodobnie to ich pierwszy kontakt fizyczny.
Więcej niż jedno wyznanie
Punkt trochę z innej beczki. Nawet jak manga ma 20 rozdziałów, a anime 12 odcinków musi pojawić się ktoś trzeci, kto wyzna uczucie bohaterowi lub bohaterce. Rzadziej i przy dłuższych seriach zdarza się, że zarówno dziewczyna ma dodatkowego adoratora i chłopak adoratorkę. Na pewno jednak, ktoś z głównej pary będzie musiał odrzucić zaloty. Bardzo, bardzo rzadko zdarza się, aby bohaterowie próbowali spotykać się z inną niż przeznaczona im postać, a nawet jeśli to ze związku i tak nic nie wychodzi.
Istnieje pewien standard, że bohaterka ma 2 przyjaciółki i najczęściej w trakcie akcji one też znajdują drugie połówki. Ze znajomymi bohatera bywa różnie, czasami schodzą się z przyjaciółkami bohaterki.
Imię
Kwestia mówienia do siebie po imieniu też jest bardzo często ważną sprawą. Dla nas być możne niezrozumiałą, ale dla postaci nad wyraz stresującą. Ileż przy tym jest podchodów i rumienienia się. A czasami kończy się tak, że dalej mówią po nazwisku.
Pomniejsze sprawy pojawiające się dość często, ale nieobowiązkowo:
1. Bohater (tak jest najczęściej) właśnie przeniósł się do szkoły bohaterki i wylądował w jej klasie. Względnie klasy zostały zmienione po semestrze i nastąpiło wymieszanie uczniów.
2. Jeden z bohaterów mieszka sam/jego rodzice często wyjeżdżają. To bardzo ułatwia życie, tak rysownikowi jak i postaciom, bo nie muszą się przejmować. Pomaga to też wyjaśnić/ominąć sporo spornych kwestii.
tu jest drzewo, ale zasada ta sama
Do ściany.
Tu jest problem, ponieważ w każdej mandze będzie scena, najprawdopodobniej więcej niż jedna, gdy bohater przyszpila bohaterkę do ściany (jak widać na złączonym obrazku), najczęściej jedną ręką, ale zdarza się, że obiema. Dla dziewczyn oglądających anime w Europie czy Ameryce sytuacja raczej niepokojąca i dziwna. Sugerująca przedmiotowe traktowanie bohaterki oraz jej uległość wobec bohatera. Spędziłam sporo czasu myśląc nad tym punktem, trochę doczytałam, trochę obejrzałam i oto co mam - w powyższych punktach chyba całkiem nieźle udowodniłam, że mangi są skonwencjonalizowane do tego stopnia, iż chyba gdzieś w Japonii musiała powstać książka z odgórnymi założeniami gatunku, aby żaden twórca nie zrobił przypadkiem czegoś inaczej. Bardzo upraszczając, ale to jak odhaczanie poszczególnych zadań na liście "do zrobienia" w tym wypadku "do narysowania" lub "do umieszczenia w anime". To jeden z takich elementów. Poza tym świat mangi i anime nie próbuje udawać ani tym bardziej naśladować prawdziwego świata, chociaż dzieje się w szkolnych "realiach". Idąc dalej, szybciej uwierzę, że ktoś zrobił coś głupiego, ponieważ nagrał się w gry komputerowe i dostał zaćmienia umysłu (powtarzam straszne stereotypy, ale trochę tu o to chodzi) niż, że ktoś chciał przenieść zachowania zaobserwowane w anime do prawdziwego życia. Te dwa światy nie nie mają ze sobą żadnej styczności. Wystarczy spojrzeć na to jak postaci są rysowane. Kolejną rzeczą jest to iż w większości tego typu mangi rysują kobiety. Wydaje się, że w w pewnym sensie oprócz odhaczania mogą one w ten sposób realizować pewne powiedzmy fantazje. Trochę daleko idąca to teoria, ale utarło się przekonanie i chyba nie jest ono mylne, że Japończycy są nieśmiali i może takim sposobem autorki chcą zachęcić ich do brania sprawy w swoje ręce. Nie jestem pewna czy to dobry trop, bo niuanse relacji społecznych Japonii nie są mi znane. Zdaję sobie sprawę, że to dość wątpliwa droga, bo wiek i płeć osób, do których jest to kierowane to dziewczyna w liceum. Ale z drugiej strony czemu u nas (mam na myśli Amerykę i Europę) tak dobrze sprzedawało się "Pięćdziesiąt twarzy Greya". Przykład skrajny, ale pokazujący, że zjawisko występuje nie tylko w Japonii. W tym kontekście można też przywołać niedawną sprawę, w której to jedna z międzynarodowych organizacji zainteresowała się i zwróciła uwagę na to, jak w japońskich grach pokazywane są kobiety, a obraz jest mocno przedmiotowy. Na co Japonki pracujące przy tych projektach, parafrazując, stwierdziły spoko, no właśnie my przy tym pracujemy, wiemy o tym i nie wierzymy, że nasze gry przekładają się na rzeczywistość. Prawdę powiedziawszy nie jestem do końca przekonana, czy to aby na pewno ich zdanie, a taka odpowiedź nie została narzucona gdzieś z góry, ale właśnie takie stanowisko zostało przedstawione. Jednocześnie wyjaśnienie problemu nie sprawia, że go nie ma, bo nie twierdzę, że "Grey" nie jest problemem. Ale zmiana i przestanie wykorzystywania tego typu scen i sposobu przedstawiania pewnych zachowań, to bardzo bardzo długa droga. I nie jestem absolutnie znawczynią w temacie, naukowcem ani nikim takim cały ten wywód to próba poukładania sobie tej kwestii w głowie więc jestem bardzo chętna na jakieś dyskusje.
Istnienie jeszcze kwestia pojawiających się haseł "jesteś tylko moja" w najprzeróżniejszych odmianach i choć mocno łączy się z tym co napisałam powyżej, to sprawa na jeszcze inną i dużo bardziej poważną dyskusję.
W ramach wyjaśnienia: wstęp i ostatni punkt są napisane całkiem poważnie, natomiast gdy pisałam to co pomiędzy nimi nie wytrzymałam i punkty są lekko ironiczne.
LOVE, M
Subscribe to:
Posts (Atom)