REVIEW: Inheritor (book) by C.J. Cherryh

Inheritor is science fiction, the third book in C.J. Cherryh's Foreigner series.

Review:

I waited too long to review this, and now my memories are a bit fuzzy, but I'll do the best I can.

In Inheritor, Bren is once again trying to make do with incomplete information. The book takes place 6 months after the previous one. Bren has been separated from Jase for a bit, and that separation makes their already strained relationship worse. Jase doesn't seem to be handling the culture shock of living among the atevi, living on a planet, and speaking mostly Ragi very well. Bren has his own frustrations and worries – after the events of the previous book, he doesn't dare go back to Mospheira for fear that he'll be arrested or otherwise prevented from leaving. Mospheira's conservative element has become more powerful, and the rift between Bren and his family (and all other humans) continues to grow.

I know that a lot more happened but, again, it's been a while and I'm fuzzy on the details. What it comes down to is that, although I didn't dislike this book, I didn't love it either. This was a bit disappointing, since I'd enjoyed the previous book so much.

I enjoyed getting to see Banichi, Jago, and Ilisidi again, and there were several nice moments that made me smile or laugh. I liked the glimpses of Jase's difficulties adjusting to his new position – not just the work involved in trying to learn a new language, culture, and social expectations, but also adjusting to living on a planet rather than on a station.

That said, I was frustrated with several things. One of them was kind of my fault: I started reading this book too soon after finishing the previous one. I thought it'd be like Invader and start right where the previous book left off. Instead it was 6 months later, and readers were treated to lots and lots of recapping that I didn't particularly want or need.

I was also frustrated with Bren, who expected more from Jase than I thought was fair. In Bren's mind, Jase wasn't just the ship paidhi-in-training, he was also a potential friend (yes, Bren's quest for friendship continues). However, Jase wasn't as open and friendly in person as he'd been in their communications in the previous book, and Bren was disappointed. That disappointment kind of irked me, because Jase didn't owe him friendship. I know, I know, emotions just are, but it was like in Foreigner, when Bren was desperately trying to explain to Banichi how he felt about him and the conversation kept going wrong. This wasn't just one conversation, however, but rather several hundred pages of Bren trying and failing to connect with Jase.

A revelation late in the book added an element to the story that would probably make this a better reread than first read, at least for me, so I'm looking forward to eventually listening to the audiobook version I bought. That one bit of information put a new spin on so many moments and scenes. I loved that, but I also disliked that it took so long for that information to be given. It made the book feel like a very long setup for the next story arc, rather than something meant to be enjoyed on its own.

REVIEW: Middle School: The Worst Years of My Life (book) by James Patterson and Chris Tebbetts, illustrated by Laura Park

Middle School: The Worst Years of My Life is middle grade humorous fiction.

Review:

Rafe isn't thrilled with the way his first year of middle school started. At the suggestion of his best friend, Leo the Silent (the guy who rarely speaks and usually communicates via drawings that are incorporated into the book), Rafe comes up with Operation R.A.F.E. (Rules Aren't For Everyone). The whole thing is based on the school rules. Each rule that Rafe breaks earns him points depending on the level of danger, the amount of planning that went into it, who saw him, and what happened as a result of his actions. He does have one limitation, however, his “No-Hurt Rule” - Rafe's actions can't hurt anyone but himself. Unfortunately, things don't always go the way Rafe plans.

This book was a freebie I got at a library conference. I admit, I was expecting it to be awful, at least as bad as Michael Ledwidge and James Patterson's The Dangerous Days of Daniel X, and the first few pages fit my expectations. Like Daniel, Rafe's “voice” sounded several decades older than it should have. He referred to his mother as “Jules” and described one of the students at his school as “a real nice kid” (24). The chapters bounced from one thing to the next (Miller the Killer, Leo's introduction, then school again), as though Rafe had had a little too much sugar prior to telling his story. I also wasn't thrilled that Jeanne, the first female character Rafe wasn't related to, was instantly the object of Rafe's fantasies.

The whole premise had issues, too. Operation R.A.F.E. was alarmingly self-destructive, and Rafe's “best friend” didn't exactly help. Rafe seemed completely blind to the fact that Leo had suggested a game that required that he take all the risks while Leo got to sit back and enjoy the entertainment.

I'm going to guess that the first few pages of the book were the ones Patterson paid the most attention to, because the believability of Rafe's POV improved dramatically as the story went on. I found myself caring about Rafe and his family, which meant I spent a lot of the book wishing I could tell Rafe to stop doing stupid things just because Leo said he should. I seriously hated Leo.

Rafe was a fascinatingly unreliable narrator, and I enjoyed trying to read between the lines. I could usually guess what the adults around him were thinking, but there were occasional mysterious conversations that caught my interest and had me wondering what else was going on. I had some guesses, but they turned out to be nowhere near the truth.

I really felt for Rafe and wanted things to somehow turn out okay for him. At the same time, I liked that certain things weren't handed to him on a platter. Jeanne, for example, was thankfully not Rafe's designated future girlfriend (at least in this book – I have no idea what happens in the later ones). She had thoughts and ideas that didn't necessarily have a thing to do with what Rafe wanted from her.

This could have been a really good book, if it hadn't been for the ending. It felt like everything fell into place too neatly and easily, and the final revelation seemed like overkill. That said, this was still way better than I expected. The story and characters had me hooked, and I couldn't wait to find out what would happen next, even as I worried about Rafe and his mom. I also thought that the illustrations were a nice, fun touch.

"Hatsukoi Monster" & "Taboo Tattoo"

Hello!
Chciałabym Wam na długi weekend polecić tytuły godne oglądania, ale na koniec podsumowania sezonu letniego zostawiłam dwa anime, nie warte Waszego czasu. Trzymajcie się od nich z daleka.

Hatsukoi Monster

W każdym sezonie wychodzi przynajmniej jedno wyjątkowo dziwne anime, w letnim przykładem może być właśnie Hatsukoi Monster. 

Kaho Nikaidu zakochuje się po uszy w tajemniczym nieznajomym, który ratuje ją od potrącenia przez samochód. Dziewczynę czeka jednak nie lada zaskoczenie, kiedy odkryje, że jej nowy bohater mieszka w tym samym bloku co ona… i nie skończył jeszcze podstawówki. (animezone.pl)

Nawet nie wiem dlaczego zaczęłam je oglądać. Nie widziałam go ani w zapowiedziach, ani o nim nie czytałam, ale włączyłam pierwszy odcinek i obejrzałam do końca. Nie było łatwo, to specyficzny tytuł opowiadający o uwaga, uwaga związku licealistki z uczniem piątej klasy podstawówki. Spokojnie, to anime od 13 roku życia, prawie nic niepokojącego się nie dzieje. Dziewczynom jednocześnie łatwo i trudno wczuć się w sytuację Kaho, najczęściej jednak chce się na nią nakrzyczeć, bo pomimo iż Kanade zdarza się zachowywać jak dżentelmen, to jednak dziecko ze wszystkimi wadami i dobrodziejstwem inwentarza, objawiającym się głównie w postaci jego szkolnych przyjaciół. I chociaż nieraz, byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, przesłaniem jakie to anime niesie (tak, tak, zdarza się, że pod taką głupiutką otoczką przewijają się całkiem mądre rzeczy), to jest to lekka komedia, od której raczej szarych komórek nie ubędzie, ale o jakimś zysku też nie może być mowy.

Taboo Tattoo 
Zaczęłam to oglądać bez przekonania, ale z myślą, że pomysł ma potencjał. Chociaż od zapowiedzi słyszałam, że to nie będzie dobra seria. I nie była.

Justice Akazuka (przezwisko: Seigi) to młody chłopak nieźle wytrenowany w sztukach walki. Pewnego dnia ratuje on bezdomnego mężczyznę napadniętego przez bandę opryszków, ten zaś w zamian daje mu przedmiot, który odbija na dłoni chłopaka dziwny znak. Jak się prędko okazuje, nie jest to zwykły tatuaż – to specjalny rodzaj nowej broni obdarowujący swojego posiadacza nadnaturalnymi zdolnościami, takimi jak choćby zaginanie czasu i przestrzeni. Seigi spotyka też amerykańską agentkę o imieniu Easy, której misja polega na odzyskaniu rozproszonych tatuaży. Bohater postanawia jej pomóc, a tym samym ląduje w samym centrum międzynarodowego spisku. (animezone.pl)
 

Po pierwsze na początku tego nie zauważyłam, ale z każdym kolejnym odcinkiem rozumiałam coraz bardziej, że jest to anime typowo dla chłopców, głównie przez elementy eechi. Czasami jestem w stanie oglądać tytuły, w których to się pojawia, ale w tym wypadku, były one wyjątkowo niesmaczne. Historia opowiadana w "Taboo Tattoo" jest dziwna, zawiła i nieco niekonsekwentna. Wydaje się, że nawet w świecie przedstawionym jest nieprawdopodobna, a z czasem traci jakikolwiek sens.

Pozytywnie wyróżniają się postaci - dziewczyna-kot, Izzy i Tom, może też BB. Natomiast główny bohater to schemat, razem ze swoją najlepszą przyjaciółką. Największą tragedią tego anime jest jednak to, że pod względem animacji jest niesamowite i zupełnie nie zgrywa się z tym, co dzieje się na ekranie. W skrócie jest to głupi, aczkolwiek ładnie zanimowany tytuł. Nie oglądajcie. A zapowiada się, że będzie miał drugi sezon.

Pozdrawiam, M

Ćwiczenia na studiach naprawdę istnieją!

Hello!
Druga część wtorkowego wpisu o studiach. Biorę pod lupę pierwszy miesiąc studiowania filologii i łączenia dwóch kierunków.

Zacznę od zajęć z mojej specjalizacji, a wybrałam edytorską. Historia książki i instytucji wydawniczych. Mam to szczęście, że lubię historię więc raczej nie uznam tych zajęć za nudne. A bardzo łatwo je tak określić. Oprawa redakcyjna książki. Ćwiczenia, na które muszę czytać słownik ortograficzny. Uczyłam się też znaków korektorskich. Ogólnie plan tego, co mamy na tych zajęciach robić jest ambitny i zastanawiam się, ile z niego zrealizujemy. Póki co muszę przygotować się na dyktando. Ciekawostka: ten przedmiot mam z bratem bliźniakiem profesora, z którym, na pierwszym semestrze ZIArtu, miałam teorie mediów.

Język łaciński z elementami kultury antycznej. Język to ćwiczenia, których nie znoszę najbardziej na świecie. Mam nadzieję, że szybko będę miała je za sobą. Z wykładem jest trochę lepiej, bo dotyczy bardziej tej drugiej części, czyli kultury antycznej. Jednak, oprócz prezentacji (trzeba było widzieć jak z prędkością światła zgłaszałam się do teatru antycznego - zboczenie ZIArtowe), będzie też testo-egzamin. Na który trzeba nauczyć się 6 stron sentencji, które przez półtorej godziny przepisywaliśmy, a na koniec prowadząca powiedziała, że wyśle ja nam mailem. Wstęp do wiedzy o współczesnym języku polskim - wykład, dotyczący 4 aspektów języka polskiego. A te aspekty są rozwijane później na ćwiczeniach, po jednym na semestr. Aby być dopuszczonym do egzaminu po drugim roku, trzeba wcześniej zaliczyć 5 komponentów (wykłady+ćwiczenia). W tym semestrze mam fonetykę z fonologią. Wiedza o kulturze. Nie ma zbyt wiele wspólnego z WOKiem ze szkoły. Zaczęliśmy od pojęcia kultury, rytualizacji, tradycji, ale będziemy też czytać takie bestsellery jak "Kultura jako źródło cierpień". Literatura powszechna do XVIII wieku - wykład i ćwiczenia. Zaczynamy od Biblii, Edypa przez Szekspira, po Wertera. Historia myśli humanistycznej. W skrócie Filozofia. Dokładnie to, czego się bałam, gdy w planie pierwszego semestru ZIArtu zobaczyłam to słowo. To znaczy, że będę musiała nauczyć się filozofów, poglądów i nurtów. 30 godzin w tym semestrze, 15 w drugim. Poetyka. Moje ulubione zajęcia w cały semestrze, również biorąc pod uwagę te z ZIArtu. Mamy cudownego prowadzącego, który tłumaczy wszystko nie tylko tak, że rozumiemy, ale powtarza pojęcia po kilkanaście razy w czasie zajęć. Od razu widać, że to prowadzący, nauczyciel z powołania. A ćwiczenia dotyczą wierszyków, ale od strony bardziej technicznej: strofy, wersy, itp. Stylistyka. Na pierwszych zajęciach zajmowaliśmy się wstawianiem przecinków w tekst i poprawianiem błędów ortograficznych, ale dokładny plan poznamy w ten piątek. Wydaje się, że te zajęcia będą doskonale uzupełniać się z oprawą redakcyjną książki. Literatura staropolska. Podobno najstraszniejsze, najgorsze zajęcia na całym pierwszym roku, a być może na całych studiach. Całkiem to możliwe. Lektur mamy od groma, do tego czytanie na bieżąco na ćwiczenia, a także podręczniki ze średniowiecza, baroku i renesansu. Do tego wejściówki (pierwsza już jutro), teścik z mitologi Parandowskiego. Ale jakoś mnie to nie przeraża. Być może powinno, bo podobno egzamin jest bardzo trudny. Zobaczymy. Literatura najnowsza. Zajęcia odbywają się co dwa tygodnie i będą dotyczyły poezji po 89 roku. Miałam dopiero jedno spotkanie, ale ćwiczenia wydają się całkiem sympatyczne. 

Kwestia dwóch kierunków.

NIKT NIC NIE WIE. A nawet jak wie, to nie wie. Na stronie UG, na stronach wydziałów, nawet w regulaminie studiów - jest za mało informacji. Albo inaczej, informacje być może są, ale niejasne i niepraktyczne. Brakuje jakiś jasnych wytycznych co, po kolei trzeba zrobić, do kogo, co zanieść, jakie zgody/podpisy są wymagane i ile czasu ma się na dostarczenie tych dokumentów. Na szczęście panie z dziekanatów są pomocne, bez nich byłoby ciężko. Sposobów na załatwianie IPS poznałam w ciągu tego miesiąca co najmniej 8. Do tego, jeszcze wczoraj dostałam kolejną informację. Mam nadzieję, że już ostatnią i że wszystko jest załatwione. Chociaż nie będę spokojna dopóki w elektronicznym indeksie, nie będę wpisana do odpowiednich grup. Takie szczęście, że na ZIA nie ma podziału na grupy ćwiczeniowe, to spore ułatwienie.

Dzięki tym przejściom, przynajmniej będę wiedziała, jak załatwić to w przyszłym semestrze, a w przyszłym roku (o ile utrzymam się na filologii) postaram się to zorganizować od razu na dwa semestry. 

Jeśli interesuje Was moje zmaganie z IPSem, to mogą napisać oddzielną notkę. Chciałam opisać to  w tej, ale ten akapit i tak niebezpiecznie się rozrósł. 

Czas 

W poniedziałki mam 3 wykłady, przerwę i ćwiczenia, od 8 do 16.30, tylko w starym budynku (czyli na filologii). Wtorki są najgorsze, co dwa tygodnie mam zajęcia od 8 do 20; oprócz ostatnich, wszystkie na ZIArcie. Środa, to bieganie między budynkami, muszę wykonać taki manewr 2 albo 3 razy, zależy czy mam literaturę najnowszą. Jeśli mam, to na 2 ostatnie zajęcia zostaję w starym budynku, jeśli nie, idę na neofilologię na podstawy prawne. Czwartek. Dziś miałam ostatnie zajęcia z architektury sceny w czwartkowym terminie (są przeniesione na wtorek) i od przeszłego miesiąca  czwartki mam tylko poetykę na ósmą. I dobrze, bo mam sporo czasu, aby przygotować się na piątkowe zajęcia, wśród których znajduje się literatura staropolska (wykład co dwa tygodnie, ćwiczenia co tydzień), ćwiczenia z łaciny, fonetyki i stylistyki (też co dwa tygodnie - wypada, tak że w jednym tygodniu mam rano wykład, w drugim zaczynam później i mam stylistykę). 

Na pierwsze trzy dni tygodnia, czy chcę czy nie chcę, muszę przygotowywać się w weekend, bo po zajęciach jestem praktycznie nie do życia. Ale, aby przygotować się na straszne piątkowe staropole i po prostu okropną łacinę, mam cały czwartek.

Czy cieszyłam się z powrotu do Gdańska? 
Nie. Bałam się go. Załatwiania spraw, wizji tego że będę musiała latać i zbierać podpisy, rozmawiać z mnóstwem różnych ludzi. Jak rodzice mnie odwozili, Mama stwierdziła, że wyglądam jakbym szła na ścięcie,  na co odpowiedziałam, że idący na ścięcie mają chyba lepiej, bo wiedzą, że to już koniec, a w moim przypadku, to dopiero początek. Byłam naprawdę zestresowana. Ale wiedziałam, że przecież rodzice nie zabiorą mnie z powrotem, muszę zostać i się z tym uporać. A jak coś muszę, to na 99,99% to zrobię. Dlatego teraz mogę cieszyć się, że udało mi się w miarę wszystko ogarnąć.
Co do samego miasta, to uwielbiam fakt, iż mieszkam tak blisko starego miasta i Długiej. Ogólnie Gdańsk bardzo lubię.

Trzymajcie się, M

Sytuacja na drugim roku ZIArtu

Hello!

Otóż sytuacja wygląda tak, że praktycznie zostało nas 14 osób. Z 30, które się dostały, 27, które faktycznie rozpoczęły studia, około 23, które przetrwały pierwszy semestr, w trakcie drugiego wykruszyło się 9. Samo to powinno dać do myślenia. Albo po prosu jesteśmy feralnym rocznikiem, nie mamy nawet grupy scenicznej, i nie jest to wina tego, że te 17 osób rozczarowało się zarządzaniem instytucjami artystycznymi. (Zmiana -15 - dziś dołączyła do nas nowa koleżanka)

Żeby nie było wątpliwości, nie czerpię satysfakcji ze złego pisania o ZIA, próbuję być w miarę obiektywna i pokazać osobom, które planują studiować to, co ja, jak działa od środka. Inną sprawą jest, że pisząc jak jest, prawdopodobnie nikogo do ZIA nie przekonam, z tym, że to nie moja wina, a tego jak te studia wyglądają. 

Zacznijmy od tego, że plan ZIArtu jeszcze nie jest dokończony. Ze względu na przenoszenie zajęć i zmiany godzin, do tej pory nie wiemy kiedy będziemy mieć jedne zajęcia. Pominę ilość błędów jakie pojawiały się w pierwszych wersjach planu. Nikt nic nie mógł sobie zaplanować, bo co chwila okazywało się na przykład, że jakieś zajęcia są od grudnia, inne z powodu zmiany prowadzącego (dwa takie przypadki) będą się odbywały w innych godzinach. A to tylko czubek góry lodowej. W dwóch pierwszych semestrach się do tego przyzwyczailiśmy, w tym przeszliśmy od fazy śmiania się  do wściekłości. Od studentów oczekuje się, że będą traktowali uczelnię poważnie, a jak uczelnia traktuje nas? 

Przejdźmy do tegorocznych zajęć. 

Zarządzanie teatrem. Zajęcia co dwa tygodnie, z dyrektorem ds. administracyjno-technicznych z Teatru Muzycznego w Gdyni. Jednym z plusów ZIArtu są zajęcia z ciekawymi ludźmi. A plusem tych konkretnych zajęć jest, to że w Muzycznym grają "Notre Dame de Paris" i jeśli potrzeba jakiegoś przykładu, aby wyjaśnić dane zagadnienie, to produkcja tego musicalu idealnie się do tego nadaje. Od grudnia będę też miała zajęcia z Zarządzania Instytucjami Artystycznymi, ale o nich napiszę przy podsumowaniu semestru. Architektura sceny. Oczywiście chodzi o kontekst teatralny. Będziemy szli przez poszczególne epoki i typy teatrów i poznawali jak miejsca i przestrzenie, gdzie przedstawienia się odbywają, wpływają na ich odbiór. Teatr powszechny XXI wieku. Kontynuacja zajęć z XIX i XX wieku. Obecny teatr odznacza się tym, że próbuje szokować, ale na ludziach już mało co robi wrażenie. Czytamy jednak sztuki i o nich rozmawiamy. Sztuka a teatr. Druga część zajęć z poprzedniego semestru. Oglądamy i rozmawiamy, w tym roku między innymi o związkach teatru z video-artem, preformansem i filmem. Podstawy prawne działalności artystycznej. jedne z ciekawszych zajęć w tym semestrze, chociaż nie wydawałoby się. Analizujemy różne aspekty Ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, ale także na przykład Kodeks Pracy. Angielski, w tym roku biznesowy. Do tego jeszcze semestr fonetyki. Także zajęcia z Czytania poezji mam po angielsku. Ostatnio zajmowaliśmy się sonetami Szekspira, fascynująca sprawa. A na zaliczenie będziemy organizować wieczorki poetyckie. Ze względu na drugi kierunek, nie mogę pojawiać się na zajęciach z Doktryn Artystycznych XX i XXI wieku oraz Planowaniu eventów kulturalnych. W listopadzie będę miała jeszcze 5 bloków zajęć z Zarządzania Zespołem. Z tego co wiemy, zespołem ludzików, nie takim muzycznym. W tym roku nie tylko piątki Ziartownisie mają wolne, ale, po zmianach, czwartki także. 

Dość skromnie się to prezentuje, w poprzednich semestrach więcej dało się napisać o poszczególnych zajęciach. 

W tym roku zobowiązani jesteśmy do samodzielnego zorganizowania warsztatów. Wbrew pozorom nie jest to ciekawe wyzwania, a efekt tego, że w zeszłym roku, ponieważ nie było chętnych do brania udziału w warsztatach organizowanych odgórnie i trzeba było (pierwszy raz w historii, czyli w ciągu 3 lat) je odwoływać. Obowiązek ten mają wszystkie lata, ale wina jest obecnego drugiego roku.

W czwartek część druga, dotycząca filologii i łączenia obu kierunków oraz tego czy cieszyłam się z powrotu do Gdańska.

Pozdrawiam, M

REVIEW: Illuminae (book) by Amie Kaufman and Jay Kristoff

Illuminae is YA science fiction. I got it via interlibrary loan and unfortunately reviewed it a few weeks after turning it in. I did the best I could, considering that I didn't have the book on hand to check details.

Review:

The day that Kady and Ezra break up is also the day their whole world falls apart. The illegal mining colony they call "home" is attacked by BeiTech, a rival corporation. The survivors, Kady and Ezra among them, end up on one of three ships: the Alexander, a battlecarrier that tried to come to the colony's rescue and was severely damaged in the process; the Copernicus, a freighter; and the Hypatia, a scientific exploration vessel. The three ships end up on the run from a BeiTech battleship, the Lincoln.

Because so many of the Alexander's crew were killed or injured in the initial attack, any civilian survivors with the right personality or training are conscripted. Kady is seen as being too angry, bitter, and closed off to work well with others. She stays on the Hypatia, even though her hacking skills are excellent and improving every day. Ezra is transferred to the Alexander and trained to become a fighter pilot. Unfortunately, the ships have more problems than just the Lincoln. The Alexander's AI, AIDAN, is damaged, some of the survivors might be sick, and it isn't always clear who can be trusted.

The whole story is told via interview and chat transcripts, video footage descriptions, memos, and more, all collected and arranged by a mysterious group for their equally mysterious employer.

I'll start off by saying that AIDAN was the main reason I read this book. I like sci-fi with prominent AI characters, particularly if they're at all sympathetic. Despite AIDAN's actions, I did feel sympathy for it. Although it technically did exactly what it was programmed to do (albeit without consulting its captain first), it was shut down, the equivalent of knocking it unconscious. I didn't really blame it for feeling confused and betrayed. That said, its later decisions were pretty horrifying. Wow, that was some screwy logic.

One problem with AIDAN, from my perspective, was that it took a long time for it to really join the story. In fact, quite a few things took a while to show up. The disease aspect started far enough into the book (maybe 150 pages?) that part of me feels like it'd count as a spoiler to talk about it too much, but at the same time I think that aspect would be a huge selling point for some readers.

This whole book leaves me feeling torn. The story was gripping, as things went more and more wrong for the survivors and their military escort. The authors' use of countdowns was very effective – a countdown of the number of days/hours before the Lincoln would catch up to the Alexander and the rest, of the number of uninfected people left on the ship, etc. However, I had problems staying emotionally connected with the main characters. Ezra and Kady's relationship did nothing for me, and they seemed so different that I'm still not sure how they became a couple in the first place. I didn't really like Ezra, and Kady seemed, unfortunately, like a cool-but-antisocial hacker girl stereotype. She didn't even try to make friends. Seriously, how did she and Ezra end up together?

I wasn't a fan of Ezra from the beginning, but the part where he really lost me was in a chat with his friend James McNulty. I can't remember what the argument was about, but at one point he threatened McNulty by saying he'd have sex with McNulty's sister. It was phrased more like “I'll get back at you by seducing your precious sister” than “I'll rape your sister,” but I still flinched, and it wasn't until later that I realized Ezra and McNulty were actually friends and that this was a joke-threat. I'm pretty sure that the authors meant it to be realistic dialogue between two teenage male friends, and I know there are guys that talk like this, but I don't have to like them. And so I didn't really like either Ezra or McNulty, especially when this same thing happened again later on in the book.

Another thing I had issues with was the format. I really wasn't a fan of it – it's one of the reasons why I didn't pounce on the book when I first started hearing good things about it. I got used to it after a while, and I enjoyed certain aspects of it, but I outright disliked others. My least favorite thing was the parts that were almost like concrete poetry, with text formatted in a way that illustrated the action. While I could admire the way it looked, I had trouble figuring out how to read it. It also bugged me that some of the ASCII art wasn't really ASCII art, but that's more of a nit-picky thing. There were other parts of the documents format that seemed sloppy or not quite believable for the format, but I later discovered that this was probably intentional. Kudos to the authors for those little clues, I guess, although they irked me at the time.

I don't regret reading this, but I didn't love it the way a lot of other people did. I'm still debating whether to read the sequel. If the romance here didn't really work for me, I have a feeling that the romance in the next book, featuring new main characters, will probably be even less appealing to me. Also, I still haven't heard if there are any AI characters.

Additional Comments:

I think the e-book was on sale a while back, but, honestly, I have to wonder how much of the formatting survived the transition into e-book form. I'd recommend playing it safe and sticking with a paper copy if possible.

REVIEW: Only the Ring Finger Knows, Vol. 1: The Lonely Ring Finger (book) by Satoru Kannagi, illustrations by Hotaru Odagiri, English translation by Allison Markin Powell

Only the Ring Finger Knows is m/m romance. It was originally published in Japanese in 2001.

My review includes a few spoilers. Also, I'm still on my extended "not going to include read-alikes" break. I will say this, though, the relationship dynamics reminded me a lot of His Favorite. I wonder if that series was inspired by this one?

Review:

Yuichi seems like the most perfect guy at Wataru's high school. He gets good grades, has good looks, is good at basketball, and gets along well with everyone. However, a chance encounter at a water fountain shows Wataru another side of Yuichi, one that's cold and sarcastic. Wataru can't remember ever even talking to Yuichi, so why does the guy hate him so much?

The situation only becomes more awkward and upsetting when Wataru and Yuichi discover they've accidentally swapped rings. At their school, wearing matching rings and/or wearing a ring on your ring finger signifies that you're dating someone and, shockingly, Wataru and Yuichi's rings not only look exactly alike, but they also fit on each other's ring fingers. The matching rings are, of course, an indication that there is romance in Wataru and Yuichi's future.

Anyway, my first exposure to this series was via the manga adaptation of it. I remembered it being fairly sweet, if lacking in substance, so when I learned it was based on a 5-volume series of novels I decided to give them a try. Now that I've finished the first volume, I can say that 1) I prefer the manga and 2) the manga only adapted the first hundred pages.

This book had a couple big problems. One was the writing/translation, which was terrible. The other was how frustrating the characters were – they seemed to be determined to sabotage themselves.

I'll start with the writing. While I thought that Wataru's gradual realization that he was gay (not that the word was ever used) was pretty good, most of the rest of the book needed work. There were weird word choices, awkward phrasing, and one very noticeable lack of transition from one scene to the next. It was bad enough that I sometimes had trouble figuring out what the author was trying to say. This was particularly a problem during the last scene at Yuichi's cousin's shop, when confusing and contradictory emotions were added to the mix.

My favorite weird word choice example happened during Wataru's first encounter with Miho, a cool and pretty first-year student:

“She had a surprisingly small face, and her skin was so smooth it reminded him of raw cake batter.” (138)

This part was so unexpected and bad that I actually laughed until I cried. Who compares a person's skin to raw cake batter like it's a good thing? I suppose this was more original than saying her skin was smooth as silk, but sometimes originality isn't a good thing.

Now on to the characters' self-sabotaging behavior. At one point Kawamura, Wataru's best friend, said “Well, whatever, you guys sure are a stupid couple.” (134) I couldn't agree more. It was amazing they were still together by the end of the book.

Yuichi spent almost the entire first half of the book treating Wataru like garbage, even though that wasn't even close to how he felt. I wish Kannagi had toned that down, because it made it more difficult to believe that Wataru could fall for him. I could sort of go along with it, because Yuichi's mask occasionally slipped in ways that even Wataru was able to notice, but it was still a bit aggravating.

In the second half of the book, Yuichi and Wataru began to think about sex. Wataru was worried that things were going faster than he was comfortable with, so by the end of the conversation he and Yuichi had come to an agreement in which they would have sex if Yuichi ranked in the top thirty (in all of Japan!) on the exam he was studying for. Like Kawamura later said, this guaranteed that they'd see each other even less than they already were, because Yuichi would be too busy studying, which would probably only make things more awkward for them later on. While they were separated, Wataru got caught up in a jealous classmate's schemes and, instead of telling Yuichi about it at the first opportunity, he made things worse by lying about it.

Amazingly, Wataru and Yuichi's relationship survived their efforts to sabotage it, and now I have four more volumes to go. Here's hoping that, at the very least, the writing/translation gets smoother.

Extras:

Several black-and-white illustrations and two color illustrations.

REVIEW: Noble, My Love (live action TV series)

Warning: This review contains spoilers.

Noble, My Love is a Korean drama consisting of 20 episodes that are each about 15 minutes long. The short episode length was unexpected (I'm used to K-drama episodes being about an hour long). It was also the best thing about the series. I don't know that I'd have been able to finish it if it had been 20 hours long. I expected it to be about a cold and arrogant CEO whose heart was thawed by an unexpected encounter with a sweet and energetic veterinarian, and maybe a dog. What I got was...not quite that.

Cha Yoon Seo is a veterinarian who is struggling under a mountain of debt. Her practice is small and caters mostly to rural clients, and she has to be available 24/7 just to get by. She's proud of what she has accomplished, but things do get awkward whenever she talks to former classmates, several of whom now have high-paying jobs at more fashionable locations.

Lee Kang Hoon is a rich, successful, and handsome CEO. People love him, even though he's an arrogant jerk. He first meets Yoon Seo when the dog he's using in a commercial escapes – she finds the dog and gives him water (don't expect much from the dog - he never shows up in the series again). They meet a second time after Kang Hoon is stabbed while escaping a kidnapping attempt. Although they didn't exactly hit it off during their first meeting, Kang Hoon becomes obsessed with thoughts of the kind-hearted veterinarian who stitched him up. How can he win over a woman who seems so determined to turn down everything he offers her?

Well, that's a nicer way of putting it. In reality, Kang Hoon becomes obsessed with “helping” Yoon Seo, whether she wants it or not. He tracks her down and asks her what she wants to charge him for helping him, bitterly expecting that she'll hand him an inflated bill. Instead, and only because he refuses to go away, she charges him a reasonable amount, about what she'd ask the owners of her animal clients. This is outrageous to Kang Hoon, who thinks his life is worth much more than that, so he offers Yoon Seo a slick new animal hospital in a better but much more expensive area. She refuses for lots of reasons that make perfect sense but, again, Kang Hoon won't take “no” for an answer. So he buys her current clinic's building and schedules it for demolition, because he is a horrible human being.

This happened in episode 4. There were very few ways Kang Hoon could have been salvaged as a romantic hero, and most of them would have involved him recognizing his own horribleness. Sadly, that never happened, and yet Yoon Seo eventually fell in love with him anyway. I would have much preferred her to fall in love with her former college crush, who seemed to be nice enough, if somewhat lacking in determination (seriously, why had he never tried to figure out why Yoon Seo pushed him away?).

Every time things went wrong for Yoon Seo, I loathed Kang Hoon more. No matter how nice her new clinic was, since she hadn't worked to get there she didn't have an established client base in that area. It was all Kang Hoon's fault, and yet instead of apologizing he used her lack of clients against her in order to bind her more firmly to him. It was horrifying.

At the same time, some of the things that happened were things that Yoon Seo allowed to have happen. That stupid contract, for one thing. In episode 7, Yoon Seo stupidly signed a contract that forced her to have daily contact with Kang Hoon, destroyed what little private life she still had left, and basically put her at his beck and call. Later she made things worse by agreeing to move in with him (in part because he made it impossible for her not to agree, because he was horrible).

Speaking of that contract, what the heck was a K-drama doing referencing that horrible fanfic, 50 Shades of Grey? For no reason whatsoever, the contract referred to Kang Hoon as the dominant and Yoon Seo as the submissive, and neither one of them laughed at the stupidity of it. I'm still wondering what the point was supposed to be, other than to connect Kang Hoon with another fictional overbearing jerk. It's not even that the series was steamier than most K-dramas – the most Kang Hoon and Yoon Seo did was awkwardly kiss.

There were maybe one or two good episodes in this whole series. Episode 18, for example, actually felt like a decent, if compressed, K-drama episode, with family drama and Kang Hoon displaying his vulnerable side. Unfortunately it was too little, too late. Plus, I could have smacked Kang Hoon when, in episode 20, he told Yoon Seo “Please have it my way this one time.” Excuse me? When did Kang Hoon ever not get his way?

The ending was a mess that didn't even fit the series' internal logic. Why did Yoon Seo balk at a prenup when she'd been perfectly willing to sign a stupid contract that put her at Kang Hoon's beck and call? Kang Hoon's sibling issues evaporated like they never existed, there was never an explanation for the kidnapping that almost resulted in Kang Hoon getting killed, and Kang Hoon's mom accepted Yoon Seo way too quickly and easily.

All in all, even considering the short episodes, I can't recommend this series.

"D.Gray Man Hallow" & "Handa-kun"

Hello!

Zwykle staram się jakoś logicznie dopierać tytuły anime, a tym razem się nie udało. Jedynym wspólnym punktem obu tytułów jest to, że nie są to pierwsze sezony i z bohaterami mogliśmy zetknąć się już wcześniej. Z tym, że "D.Gray Man" to kontynuacja, natomiast "Handa-kun" opowiada o szkolnym życiu bohatera serii "Barakamon". 

D.Gray Man Hallow

Niespodzianka i szczęście dla fanów D.Gray Man powrócił do animowanej formy, niestety tylko na 13 odcinków. Za to jakich! W kategorii drugie sezony/kontynuacje Hallow zdobywa tytuł najlepszego anime lata. 

Chociaż oglądanie pierwszych odcinków do przeżyć lekkich, łatwych i przyjemnych nie należało. Odświeżono stronę wizualną, do czego można było się przyzwyczaić względnie szybko, chociaż te gładkie i śliczne postaci nie do końca pasują. Dużo gorzej było z faktem, iż zmieniono aktorów głosowych. Ich można zaakceptować gdzieś tak w połowie, co nie zmienia tego że gdy w ostatnim odcinku odzywał się Kanda, to pomimo mojej całej ogromnej miłości dla tej postaci, miałam ochotę wyłączyć głos. 

Ale wydarzenia, co tam się dzieje. Krótsza forma dobrze robi tej fabule. Zasadniczo pojawiają się dwie linie 1) Allen budzący się jako 14 i 2) przeszłość Kandy. Jeśli śledzicie mnie na twitterze, gdzie piszę po odcinkach to wiecie, że byłam najbardziej zainteresowana Kandą, który staje się obok Allena głównym bohaterem. Byłam zachwycona. Szkoda tylko, że o innych bohaterach sezon nieco zapomina (więcej Laviego i Leenalee, proszę), ale historia Kandy wystarczy. 

Ogólnie po pierwszym odcinku wiedziałam, że klimatem pasuje do pierwszego sezonu, tzn. jest odpowiednio poważny i zabawny w najbardziej nieprawdopodobnych momentach. Natomiast zakończenie jest dobre, ale mało satysfakcjonujące. Albo trzeba iść czytać mangę (chociaż i tam to się wyjaśnia bardzo powoli), albo czekać aż za kolejne 10 lat zrobią kolejny sezon.

Handa-kun

Przez długi czas Barakamon był jedynym serialem komediowym jaki widziałam, ale nie lubiłam go jakość szczególnie. Dopiero z czasem zaczęłam bardziej go doceniać i cieszyłam się, że powstaje Handa-kun, bo głównego bohatera darzyłam ogromną sympatią. Dlatego dobrze Wam radzę, jeśli lubicie Barakamon nie oglądajcie Handy. 

Niby to komedia, ale Handa jest postacią tragiczną. Biedak myśli, że wszyscy go nienawidzą, przez co jeszcze bardziej pogrąża się w depresji i odcina od świata, chociaż prawda jest dokładnie odwrotna. Bohater nawet nie wie jak duży i dobry wpływ ma na osoby, które znajdują się dookoła niego. I chociaż gagi wynikające z tego niezrozumienia są zabawne, to nie mogę się pozbyć wrażenia, że tak naprawdę to smutna historia. 

Albo zwyczajnie próbuję na siłę się w niej czegoś doszukać, bo nic tam nie ma. Ani pod komediowym względem nie jest jakieś szczególnie wyróżniające się, ani kreska czy animacja nie zasługują na większą uwagę. Seria miewa lepsze momenty, ale o odcinkach zapomina się w momencie ich zakończenia, a o sezonie nikt nie będzie w ogóle pamiętał. Chociaż ma fajny opening i piosenka z endingu też nie jest najgorsza.  

Trzymajcie się, M

1287. Nigdy nie zapominaj, ile zawdzięczasz tym, którzy żyli przed tobą.

Hello!
Ostatnio ciężko idzie mi pisanie tych kilku słów wstępu, zanim przejdę do właściwej treści notki. O tym, że dwa kierunki studiów męczą i dlaczego, będzie w przyszłym tygodniu. Dziś zostawię tylko kilka myśli z "Dużego Małego Poradnika Życia".

1290. Panuj nad językiem.
1291. Pamiętaj, że wszystko, co twórcze i nowatorskie, będzie naśladowane. (naśladownictwo jest najwyższą formą uznania, czy jakoś tak, to szło)

1294. Trzymaj kilka ulubionych, inspirujących książek przy łóżku. (polecam, może się to wydawać dziwne, ale bardzo dobrze działa na człowieka)
1295. Nie pisz, jeżeli nie chcesz, żeby ktoś to przeczytał (bardzo ważny punkt, często się nad nim zastanawiam, a ostatnio nawet bardziej niż zwykle, bo gdy ostatnio rozmawiałam z Mamą, powiedziała, że czytała ostatnio bloga i powinnam bardziej się pilnować przy pisaniu, bo w tekstach jest za dużo skrótów myślowych; czuję się bardzo dziwnie jak Mama mówi, że czyta to, co tu zamieszczam)

1299. Zdając test, w którym trzeba odpowiadać "prawda" - "nieprawda", pamiętaj, że każde zdanie zawierające słowa "każdy", "żaden", "wszyscy", "zawsze", "nigdy" jest zazwyczaj nieprawdziwe.

1302. Przeleć się szybowcem.
1303. Przeleć się balonem. (kiedyś zrobię i jedno, i drugie)


1308. Pamiętaj, że najpiękniejsze chwile w życiu często przychodzą niezapowiedziane.
1310. Bądź entuzjastyczny.
1311. Bądź zaangażowany.
1312. Zdobądź wiedzę na temat antyków, wschodnich dywanów i sztuki współczesnej. (czasami, gdy czytam te porady, to zastanawiam się, co skłoniło autora, aby wymieniać tak szczegółowe i ciekawie dobrane aspekty różnych dziedzin)

Trzymajcie się, M

         

Riennahera - gdy ktoś pisze to, co siedzi ci w głowie

Hello!

Czasami spotykamy w życiu ludzi, którzy wydają się być tacy sami jak my. Jeszcze częściej ma to miejsce w internecie i świecie blogów. A przynajmniej można tak wnioskować po komentarzach zostawianych pod ich wpisami. Ja mogę podpisać się pod większością tekstów z bloga Riennahery.

Nie ze wszystkimi i nie zawsze, bo po pierwsze ona jest dziesięć lat ode mnie starsza, jest mężatką, mieszkającą i pracującą w Londynie, a po drugie ja nie walczę z depresją, po trzecie, na niektóre sprawy mam po prostu zupełnie inne patrzenie/poglądy. Zauważenie zasadniczych różnic jest dość istotne dla dalszej treści notki.

Jednocześnie nie przeszkadzają mi one w czytaniu jej tekstów dotyczących Londynu, miłości i depresji, itd.

Dlaczego bardzo lubię ten blog? Ponieważ autorka pisze w cudowny sposób. Jak sama twierdzi głównie o sobie i dla siebie, i to jest najlepsze, bo nie próbuje uogólniać, odnosić wszystkiego do innych ludzi i nie twierdzi, że to co sprawdziło się u niej, sprawdzi się u każdego.  Przy tym jestem pewna, że w jej tekstach każdy znajdzie coś dla siebie. Choćby powód, aby polemizować. Naprawdę fenomenalna umiejętność budowania tekstów.

Najbardziej lubię teksty o radzeniu sobie z życiem. Te, w których opisuje jak ogarniani różne życiowe sytuacje. W skrócie o wychodzeniu ze strefy komfortu. Dzięki niej dowiedziałam się, że coś takiego istnieje i że dobrze jest z tym walczyć. Dla siebie, nie dla innych. I że nie ma nic strasznego w tym, że człowiek jest smutasem, introwertykiem i nie ma potrzeby być jak wszyscy.

Poza tym w tekstach odnosi się do przeróżnych wytworów kultury, od "Wojny i pokoju" przez Wiedźmina do "Gwiezdnych Wojen", często wykorzystując cytaty w bardzo ciekawy, często zaskakujący sposób.

Warto jeszcze dodać, że nieraz jej teksty, a konkretniej tytuły są dość szokujące i dopóki nie przeczyta się całości można niechcący i niepotrzebnie wyrobić sobie fałszywą opinię na temat zawartości bloga.

Ulubione teksty (przynajmniej te, do których chciało mi się dokopywać)
Poczytajcie, dowiecie się dlaczego tak lubię jej sposób pisania.

Jesteś ponurakiem? Nic nie szkodzi  - najulubiony

Nie mam marzeń i chyba mi z tym dobrze

Zawsze będziesz nikim

Jak mieć czas na wszystko?

Dlaczego warto oglądać anime?

Niesamowity świat Hayao Miyazakiego

Strefa komfortu to pułapka

Mój dekalog stylu – 4 lata później  - ogólnie wpadłam na tego bloga szukając jakiś modowo-stylowych informacji

Networking dla introwertyków, elfów i innych nieogarów

A może by tak zacząć oduszczać? 

A może Thranduil był nieśmiały? 

Pozdrawiam, M

REVIEW: Hospital Station (anthology) by James White

Hospital Station is the first book in James White's Sector General series. It was originally published in 1962.

Review:

Alien Emergencies was my introduction to the Sector General series. It contained books 6 through 8, so I could have opted to read Book 9 next but instead decided to go back to the beginning, Hospital Station. Although several of the stories do reference each other, Hospital Station is basically an anthology containing five short stories, so I'll be reviewing it as one.

All in all this was...okay. “Medic” and “Out-patient” were good, but the other stories all disappointed me a bit, for various reasons. I'm kind of glad that this wasn't my first experience with the Sector General series. I missed getting to see the full cast of characters I'd gotten to know in Alien Emergencies.

“Medic”

This story introduces O'Mara, the man who later becomes Sector General's Chief Psychologist. Sector General is still in the process of being built, and O'Mara is one of the people helping to put it together. Although he's well-educated in both psychology and electronics, he hasn't yet found an employer willing to look past his craggy face and tough build. Everyone figures that manual labor is all he's good for.

After a Hudlar couple is killed in an accident at the construction site, O'Mara is forced to take care of their baby until an investigation is completed and someone comes to take the baby away. Unfortunately O'Mara knows next to nothing about Hudlarian childcare, and his boss and coworkers, who blame him for the accident, aren't willing to provide much help.

It was kind of weird, considering how they all felt about him, that everyone was okay with O'Mara being solely in charge of a possibly traumatized infant. Yes, there were a few “if anything happens to that child” threats, but why not remove the possibility of anything happening to the baby by putting it in the care of someone people actually trusted?

Anyway, aside from that and some issues I had with the way a stuttering human character was handled, I thought this was one of the two best stories in the collection. I really enjoyed reading about O'Mara's efforts to provide the best Hudlarian childcare he could. All his information came from a book, he didn't have anywhere near the strength of an adult Hudlar, and the baby was too young to give him much feedback. Even so, he did pretty well.

“Sector General”

Sector General is now a functioning hospital. Here we have Dr. Conway's introduction, as well as the introduction of Educator tapes. Dr. Conway has to use an Educator tape for the first time in order to treat Telfi patients. The Telfi are a radiation-eating group-mind, and the Educator tape wreaks all kinds of havoc with Conway's thoughts. Unfortunately, his biases and assumptions about Monitors (space police officers, sort of) keep him from getting help until it's almost too late. This continues to be an issue after a ship crash lands into Sector General and a possibly confused and injured alien causes serious problems with the gravity all over the hospital.

I wonder if this was originally published as two stories? The part with the Educator tape and the part with the crash definitely worked nicely together, but they were distinct enough from each other to confuse me a little. I kept expecting the Telfi and/or the Educator tapes to come up again during the crash portion.

This story was a bit of a mess, to be honest. It felt like White was trying to say something complicated about pacifism and violence, but then it just sort of petered out. I also felt like White took the easy way out with the way he handled the details surrounding Conway's actions at the end.

Conway, a pacifist, was faced with a terrible decision. He tried to go for a middle ground option and ended up doing more than he'd intended. Instead of dealing with the repercussions of this decision, White scaled things back until it turned out that none of it was really all that bad after all. Except that it should have been, because no matter how things turned out in the end, at the time Conway thought he'd done something that went against everything he'd believed and had been taught. There should have been more emotional fallout.

I could sort of see what White was trying to say about Monitors and their work, but it felt like he just tossed a few things out there without properly trying to connect most of it. It was disappointing.

“Trouble with Emily”

In this story, Conway acts as an assistant and guide for a VUXG doctor (the letters refer to the series' being classification system – humans are DBDG). Dr. Arretapec has psi abilities (telepathy, telekinesis, a bit of precognition) and has for some reason chosen a seemingly healthy dinosaur as its patient.

This was the story that inspired the book's cover art, which was actually pretty accurate. The dinosaur did indeed look like a brontosaurus with a spiky tail (one thing I didn't quite understand at first: although it looked similar to Earth's brontosaurus, it was actually a being from a completely different planet). Also, if you look closely you can see a little ball strapped to the man's shoulder. The man is Conway and the little ball is Dr. Arretapec.

Dinosaur lover that I am, I was looking forward to this one. Sadly, it wasn't quite as good as I had hoped. Watching Conway try to deal with Dr. Arretapec's condescending attitude was fun, but Dr. Arretapec's goal turned out to be a bit too big and lofty for my tastes. I also wondered about the ethics of it. On the one hand, the final goal was admirable. On the other hand, those were some pretty major changes Dr. Arretapec and its people were trying to bring about.

“Visitor at Large”

Dr. Conway gains a new assistant, the physically fragile and empathic Dr. Prilicla. Their tour of Sector General becomes more complicated when a young and frightened shapeshifting visitor runs loose through the hospital.

Dr. Prilicla is my favorite Sector General character, so I was really looking forward to this story. I enjoyed seeing Conway gradually adjust to his new assistant, who looked likely to get squashed at any minute but was actually very capable. Unfortunately, although Prilicla did get a chance to show off a little of what it could do, I felt that the character's appeal wasn't as apparent here as it was in the later stories I'd read. Its personality didn't really get a chance to shine.

As far as the visitor went, I had issues with the way that played out. It was during this story that I realized that White has a tendency to present problems with a psychological basis as something patients can get over just by really wanting to do so, or by having the proper motivation to do so. It came up in the first story, in the way O'Mara treated the stuttering human character, and it was the primary justification for Conway's incredibly cruel treatment of the young hospital visitor. It worked out in the end, but it made me very uncomfortable.

“Out-patient”

Conway is now a Senior Physician, which means he has a great deal more responsibility on his shoulders. In this story, he has to treat an unknown being rescued from a wrecked spaceship. He has to use clues from the wreck to try to figure out the being's atmospheric and gravity requirements, and the information doesn't make sense. The patient doesn't have long, either. Although it appears to be relatively uninjured, its whole body is gradually being covered by a tough malignant growth of some sort.

Like “Medic,” this was one of the better stories in the book. It was an intriguing medical mystery that tested Conway's trust in his own judgment and his willingness to make unpopular decisions.

I really enjoyed the medical mystery aspect of it, but I was a bit put off by Conway's behavior. He had only just become a Senior Physician, so his lack of willingness to talk to anyone seemed like an overreaction to his newly increased level of responsibility. I (and the characters) worried that he was so determined to prove himself that he'd accidentally kill his patient because he was afraid to ask for help. Just like in the previous story, it all worked out in the end. The only reason it worked for me this time around was because I felt that Conway had slightly better justifications for his actions here than he did in the previous story, but it still made for harrowing reading.

Additional Comments:

Just like in the Alien Emergencies omnibus, when O'Mara told Murchison that she couldn't use an Educator tape because female minds can't handle them, I was annoyed with the way female medical staff were written about in this book. For one thing, there was really only one confirmed female character, Murchison. For another, at the end of “Trouble with Emily” there was this exchange:

“O'Mara had paused then, shook his head wonderingly and went on, 'Not only do you get on exceptionally well with e-ts, but I don't hear a single whisper on the grapevine of you chasing the females of our species...'

'I don't have the time,' said Conway seriously. 'I doubt if I ever will.'

'Oh, well, misogyny is an allowable neurosis,' O'Mara had replied, then had gone on to discuss the new assistant.” (112)

This conversation made me raise my eyebrows for multiple reasons. Sector General is a place with extremely diverse patients and staff members - even unconscious biases could get a staff member transferred elsewhere. O'Mara is one of the primary people who'd be evaluating staff members and their ability to work well with others. And yet he thinks “misogyny is an allowable neurosis”? Also, Conway's statement didn't strike me as being particularly misogynistic. Unless that was supposed to be a bad joke?

This stuff seems to happen most often with O'Mara, so maybe it's just a part of his character. The problem is that, at least in what I've read so far, not one male character calls him out for it, or even thinks about doing so.

All right, there was one last thing I wanted to bring up: the editing. This book's editing was terrible, with typos and misused words everywhere. It became particularly noticeable in the second half. Dr. Mannon's relationship with his beloved dog was viewed by aliens as a possibly “symbolic relationship” (53) or “symbiotic reassuringly” (103) rather than as a “symbiotic relationship,” Conway “talkeed” (134), plus a few other embarrassing mistakes.

"Orange"

Hello!
Prawie każdy żałuje czegoś, co zrobił bądź czego nie zrobił w przeszłości. Niestety, nie mamy możliwości cofnięcia się w czasie, aby podjąć inne decyzje. Nie mamy też możliwości w inny sposób wpłynąć na przeszłość. Chyba, że jesteśmy bohaterem anime (lub mangi) "Orange" i wyślemy do siebie list z przyszłości.

Pewnego dnia Naho Takamiya otrzymuje dziwny list od samej siebie, który zaadresowany został dokładne 10 lat później niż obecna data – w przyszłości. Czytając go dalej okazuje się, że wszystkie przytoczone w nim wydarzenia naprawdę po kolei się spełniają, łączenie z dołączeniem do klasy bohaterki nowego ucznia, Kakeru Naruse.
W treści listu Naho z dziesięciu lat później ciągle podkreśla, iż żałuje swoich wyborów w wielu sytuacjach, które miały miejsce w czasie pomiędzy jej 16, a 26 rokiem życia, jej teraźniejszością. Z całego serca pragnie to naprawić, zaś w wysłanym nastoletniej Naho pamiętniku pokazuje dziewczynie kiedy ta powinna zmienić swoje decyzje, szczególnie w stosunku do Kakeru. Co bardziej szokujące, wychodzi na jaw, że dziesięć lat później chłopak ten nie jest już obecny wśród żywych. Naho z przyszłości prosi swój młodszy odpowiednik, by ta czuwała nad Kakeru i bacznie mu się przyglądała, a może zdoła zmienić przeznaczenie. (animezone.pl)

Przez kilka pierwszych odcinków jest tak: zrobię to co napisała w liście, nienie zrobię tego, nie zrobię, albo jednak, nie, dobra zrobiłam jedną rzecz jest dobrze, ale kolejnej to już niekoniecznie, nie, nie jednak nie, a może, nie, dobra to może być, o zrobiłam coś i stało się coś o czym w liście nie jest już napisane i tak się motamy, bo bohaterka nie wie, czy ma w to wierzyć, czy nie. Oczywiście tu pojawia się jedna z najważniejszych w tym anime kwestii, że łatwiej powiedzieć/napisać niż zrobić, ale miło, gdy w końcu ta szamotanina się kończy, a Naho postanawia nie tylko słuchać się listu, ale wręcz wziąć sprawy w swoje ręce. Następnie na światło dzienne wychodzą nowe informacje i główna bohaterka zyskuje jeszcze większe wsparcie w swoich przyjaciołach - wszyscy, zgodnie z uratowania Kakeru robią swój priorytet. Ale sinusoida się nie zatrzymuje, zmienia tylko aspekt, którego dotyczy i w kolejnych odcinkach to relacja Naho i Kakeru jest samymi wzlotami i upadkami. Bywa to męczące i irytujące (chociaż, to też w dużym stopniu zależy od tego czy bohaterowie przypadli nam do gustu), bo za każdym razem, gdy coś się zmienia powiększa się szansa na niezmienienie przeszłości.

Kwestia podróży i tego jak list trafił do Naho jest prawie nie poruszana, ale mamy w każdym odcinku sceny dziejące się w przyszłości. Naprawdę wiele one nie wnoszą, ale są całkiem ważne i doskonale dopełniają teraźniejszość. Chociaż im bliżej końca sezonu tym więcej się z nich dowiadujemy. Nie liczcie jednak na naukowe wyjaśnienie faktu jak list dotarł do Naho z przeszłości. Ważną rzeczą było natomiast istnienie światów równoległych. Po wydarzaniach ostatniego odcinka zrozumiałam dlaczego manga "Orange" cieszyła się tak ogromną popularnością - spoiler - można powiedzieć, że ma dwa równoległe i jednakowo prawdziwe zakończenia, tak że wszyscy są zadowoleni, jednocześnie nie jest w tym nachalna.

Jednym z kolegów Naho był Suwa. Od samego początku wiadomo, że darzy on główną bohaterkę uczuciem i oczywiście wszyscy to wiedzą oprócz niej. I chociaż kibicowałam Kakeru i Naho (co wcale nie jest takie oczywiste, bo zwykle dochodzi do tego, że wolałabym aby bohaterka była z tym drugim chłopakiem) to uważam, że Suwa jest jedną z najbardziej poszkodowanych postaci w anime i mandze wszech czasów. Nawet pomimo (albo dlatego) równoległych światów i przyszłości. Całe anime było mi go niesamowicie szkoda, taki biedny Suwa, na dodatek okazuje się wspaniałym, oddanym przyjacielem. 

Jednak głównym tematem "Orange" jest kwestia tego, czego nie robimy w życiu, a potem żałujemy. My nie otrzymamy listu z przyszłości i myślę, że jeśli to anime będzie w stanie przekonać kogoś, aby żyć każdym dniem i wykorzystywać okazje, to będzie dla tego kogoś wspaniała lekcja. Bo nie jest to nachalnie motywujące i nie krzyczy jak "kołcze", ale pokazuje na przykładzie (chociaż wymyślonym i narysowanym) jakie mogą być inne skutki naszych działań. I wbrew pozorom, nawet gdy coś zrobimy, zmienimy jak w przypadku bohaterów anime, nie oznacza to równocześnie, że nam wyjdzie i się nie rozczarujemy i wszystko wyjdzie tak jak chcieliśmy.

Trzymajcie się, M

"Święci codziennego użytku" - cytaty

 Hello!
 Nie byłabym sobą, gdybym nie wybrała paru cytatów z książki "Święci codziennego użytku". Enjoy!

Święty Józef z Kuperynu

„(…) pod względem intelektualnym był prawdopodobnie upośledzony w stopniu lekkim (i dlatego Kościół zrobił go patronem uczniów i studentów) (...)”

Święty Rafał Kalinowski

„Dziś powiedziałbym pewnie każdemu to, co święty Rafał: nie przejmuj się tym, że szukasz i nie znajdujesz, jeśli uczciwie szukasz, znajdziesz – najczęściej tam, gdzie w ogóle się tego nie spodziewasz.”

Wdowa ze świątyni

„Stosunek Jezusa do dóbr materialnych, zwłaszcza do pieniędzy, to temat na osobny traktat i fascynującą opowieść, która – założę się – wielu z nas doprowadziłaby do rozpaczliwej refleksji, że ze swoimi przyzwyczajeniami w tej materii nadajemy się na wyznawców Chrystusa jak Król Julian na prezydenta.”

Święty Antoni z Padwy

„Może jednak jest tak, że gdy człowiek uwierzy, iż życie jest cudem, cuda stają się jego codziennym życiem?”

Święty Charbel Makhlouf

„Święty w tym swoim kapturze, czarnych szatach, ze spuszczonym wzrokiem, wyglądał jak Meriln albo członek rady pedagogicznej z Hogwartu (...)”

Święty Andrzej Rublow

„Piękny kościół potrafi powiedzieć człowiekowi bez słów kazanie dużo bardziej poruszjace niż niejeden popisujący się w nim oracjami ksiądz. Piękno to w ogóle jedno z najbardziej dziś niedocenionych narzędzi do opowiadania światu o dobrym i kochającym Bogu. Może wyczuwają to intuicyjnie ci z moich znajomych, którzy zamiast do kościoła, chcą iść na łąkę lub do lasu?”

Kompania ochrony

„Oni pierwsi wiedzą, że wrogiem człowieka nie jest wróg, ale lęk przed nim. I że największym grzechem, jaki można popełnić, jest rozpacz.”

Święta Maria z Egiptu

„W kręgach dominikańskich do dziś krążą wspomnienia o pewnym zakonniku, który mówiąc kazania o Marii z Egipu, wprowadzał do nich osobliwy refren, nadający jej lubieżności wymiary niemal nieziemskie: „I kiedy tak pracowała jako kurtyzana w Aleksandrii, współżyła z mężczyznami dzień i noc bez ustanku, dzień i noc bez ustanku. I kiedy zdecydowała się pojechać w podróż do Ziemi Świętej, na statku też na okrągło współżyła. Dzień i noc bez ustanku, dzień i noc bez ustanku! A kiedy dopłynęła na miejsce, nadal grzeszyła z pielgrzymami! Dzień i noc bez ustanku, dzień i noc bez ustanku…”. W słuchaczu rośnie przerażenie, ale o lepsze walczy w nim tez podziw. No bo kto by takie brewerie, drodzy państwo, wytrzymał czysto kondycyjnie?” 

Pozdrawiam, M

Poszukaj przyjaciela ("Święci codziennego użytku")

Hello!
Moje miasto rodzinne nie należy do wielkich metropolii, ale mamy muzeum. Obecnie prezentowana jest tam prezentowana wystawa "Zwykli niezwykli. Kult świętych w diecezji łomżyńskiej." Ktoś genialny skojarzył ten temat z książką Szymona Hołowni wydaną w styczniu 2015 roku "Święci codziennego użytku" i postanowił zaprosić go na spotkanie. Na które to wybrałam się z Mamą, która książkę zakupiła, ja przeczytałam i trochę napisałam.
A samo spotkanie było super, jak będziecie mieli kiedyś okazję iść i posłuchać jak mówi to wybierzcie się koniecznie, bo można się przeciekawych rzeczy dowiedzieć.

„Święci codziennego użytku” są książką zabawną, tam gdzie można, nawet bardzo, ale tam gdzie trzeba poważną, nie wpadającą jednak w tragiczne i dramatyczne tony, nawet gdy opisywany święty to męczennik bądź osoba cierpiąca, chorująca. Jednak co ważniejsze nie bez przyczyny to „święci codziennego użytku” - wielu z nich to osoby, których życiorysy są… normalne. Albo względnie normalne, biorąc pod uwagę czasy, w których żyli. Dlatego czytamy o świętym małżeństwie, które zostało święte, bo było małżeństwem, a nie dlatego, że przypadkiem dwójka świętych była mężem i żoną. Ba, nie wszyscy opisywani święci to święci wyniesieni na ołtarze. A nawet wśród takich znajdują się święci, ale uwaga prawosławni albo innych powiedzmy pokrewnych wyznań (nie jestem pewna jak działa „uznawanie” ich w wyznaniu rzymskokatolickim, ale nie dziwię się, że autor postanowił ich umieścić w książce). Bardzo ciekawa i inspirująca zbieranina postaci.

Do najciekawszych świętych należą: święty Józef z Kupertynu, święta Olga, święty Mojżesz Etjopczyk, Maria Magdalena („nie była prostytutką” - ode mnie: idźcie pooglądać National Geographic, albo podobne kanały, gdzie są programy typu „Tajemnice Biblii” i już będziecie wiedzieć, że Marie Magdaleny w samej Biblii był co najmniej dwie, a to późniejsza tradycja łączy postaci i tworzy z nich jedną), święty Roman Melodos, błogosławiony Oscar Romero (jego historia zawsze bardzo mnie porusza i ogromnie przemawia do wyobraźni), sporo miejsca poświęcone jest Aniołowi Stróżowi. Ogólnie świętych jest 52 – po jednym na każdy tydzień roku.

Widać jak ogromną pracę włożył autor w powstanie tej książki i to nie tylko po bibliografii znajdującej się na końcu. Cytaty są nad wyraz trafne i albo komentują, albo są komentarzem do omawianego aspektu życia świętego. Jest mnóstwo wtrąceń na zasadzie: ktoś pisze też coś tu – idź doczytaj, ewentualnie spytaj wujka Google i zobacz sobie zdjecie/wizerunek.

Jest to też bardzo osobista książka, z jakiejś przyczyny  święci zostali przecież wybrani. Tym powodem jest to, że autor ich lubi. Więc przy każdej postaci jest jakieś osobiste, krótsze lub dłuższe świadectwo działania bądź obecności tych świętych w życiu tak autora, jak i jego rodziny, czy przyjaciół (Marcina Prokopa na przykład; zresztą święty Prokop też jest). Co ma jeszcze jeden skutek czytelnik zostaje zapoznany z osobistymi poglądami autora, z którymi może się zgadzać bądź nie zgadzać, niektórych mogą miejscami razić, ale ogólnie nie przeszkadzają w czytaniu. Chyba, że ktoś ma ochotę mówić do książki, co byłoby chyba nawet dziwniejsze niż gadanie do telewizora.

"Święci codziennego użytku" to bardzo przyjemna, ładnie i z pomysłem wydana (zapomniałam dopisać - na końcu dołączone są obrazki wszystkich świętych do wycięcia i noszenia np.: w portfelu), oraz ciekawa pozycja. Nie jest jednak moralizująca albo oceniająca, a takie rzeczy słyszałam. Co prawda zaprezentowane w niej sylwetki świętych to nie suche biografie, a okraszone są osobistymi doświadczeniami autora, ale nie jest to powód, aby je umniejszać.

Pozdrawiam, M

Batman: Return of the Caped Crusaders

Tonight I saw a Batman movie in theaters, which has not been a rare outing for me in 2016. The year started out with the messy, grimdark Batman v Superman; progressed with the messier, grimdarker, but at least Hamill-ful Batman: The Killing Joke; and then sighed and continued with the messiest Hot Topic mess, Suicide Squad. But despite the third time not being a charm, DC went forth (get it?) with yet another theatrical release.

Turning away from the grimy and the lurid, Batman: Return of the Caped Crusaders harkens back to the 1960s TV show. In Batman: The Killing Joke, the Joker paralyzes Barbara Gordon/Batgirl, strips her, photographs her, and then shows those photographs to her father, Commissioner Gordon, whom he has also stripped and imprisoned in an X-rated roller-coaster, all so that he can convince Batman to kill him. In the 60s Batman TV show, Joker rigs the high school milk machine to dispense money instead of milk, thus robbing Gotham's youth of their passion for hard and honest work, because why be a productive citizen when you can just get money from the milk machine? (Dick Grayson/Robin, of course, is not tempted by this corrupting teat.)

Nice try, commies!

The wholesome zaniness was a boon for great thespians wanting to have a scene-chewing blast in the Rogues Gallery. Eartha Kitt prowled as Catwoman, Burgess Meredith chortled as the Penguin, and barely-in-the-closet Cesar Romero and Frank Gorshin got to be as flamboyant as they pleased with the Joker and the Riddler. However, Adam West and Burt Ward, the painfully earnest Batman and Robin, had a much harder time with the show's legacy.

Fortunately, they both seem to have reconciled with their preppy, do-gooding characters, and reunited as Batman and Robin (along with one of three Catwomen, Julie Newmar) to lend their voices for this animated feature, directed by animation veteran Rick Morales.

Fans who have been disappointed by past 2016 Batman movies might ask, "Do I really want to invest my time into this again?" That's a fair question, so first ask yourself these questions:

• Would I be in hysterics (of the good kind) if the movie opened with Dick doing ballet?
• Do I think deep down that what the Joker really needs is a guitar-gun that shoots paper streamers?
• If Batman were to travel to space, would his spacesuit's helmet having adorable bat ears be important to me? 

If you answered "yes" to all of the above, there's a good chance you'll enjoy this.

Note the seatbelts. They're villains, not uncouth monsters.

And yes, space is involved, but surprisingly, it's not even the climax! The self-aware yet gleeful craziness just keeps coming long after our heroes and villains have fought in the International Space Station. The film's not completely perfect - it is very silly, Newmar clearly struggled with the voicework, and some won't like the adherence to retro gender stuff. But it's darn good fun, and definitely the best Batman movie I saw this year. It was also the only one I saw in a nearly empty theater, but this has been marketed mostly for home viewing. Hopefully the nostalgia factor and yearning for some fun Batman will win over burned-out Batfans.





Image info:
Serious Robin: Batman wikia
Extremely safe driving in a Jokermobile: SciFiNow